Dijk

De paastocht lopen we al een paar jaar niet meer. Na bijna 50 jaar kwam er de klad in. Vanaf 1963 wandelde ik met een aantal mannelijk familieleden elke paaszaterdag naar een oom en tante in de Lentse Vossepels. De tocht werd een stevige traditie met onderweg gekookte eieren en een borreltje. Een vast traject via de Waalbrug en de Waaldijk naar het Zandsepad. Daar stond het boerderijtje van mijn oom Jan en Tante Anna. Toen die overleden werden we elk jaar vriendelijk ontvangen door neef Antoon en nicht Nellie. De traditie bleef in stand, totdat lichamelijk ongemak de wandeling onmogelijk maakte. Een traditie stokte. Wat beleef was de herinnering aan 47 tochten. Tochten met een vast patroon, met vaste gebruiken. Vorig jaar overleed nicht Nellie. Nu woont Antoon alleen in het kleine boerderijtje. Bijna is het opgeslokt door de zich uitbreidende stad.
Zo dadelijk zal er bij mij worden aangebeld. Dan komen Zoonlief, de bloggende neef en de Eindhovense achterneef. Gevieren zullen wij naar neef Antoon gaan. Dit keer niet te voet, maar met de auto. We zullen bij hem koffie drinken, misschien een borreltje. Ik niet, ik drink geen alcohol. En we zullen het hebben over wie er allemaal ooit eens meeliep. Inmiddels overleden broers, zwagers, mijn vader. Soms liep een vriend mee. We zullen het hebben over de paaszaterdagen dat het sneeuwde, de paaszaterdagen dat het zomers warm was. Over onze dwaaltochten door fort Lent, lang voordat het een feestaccommodatie werd. Over onze minuut stilte bij de plaats waar het geboortehuis van mijn vader ooit stond. Een minuut die maar een paar seconden duurde. Over de wilgen die geknot moesten worden. Over de sprong over de sloot door mijn neef, die bijna mislukte. Dat zal allemaal weer verteld worden. En we zullen glimlachen en weer even jong zijn als toen in 1963, 1970, 2010 en al de jaren daar tussen in. We zullen “Ach, ja” zeggen en weer oud worden als nu.
Samen zullen we nog iets gaan eten. In een restaurant aan de dijk. De dijk die goeddeels verdwenen is nu de rivier meer ruimte krijgt. Zelfs als we zouden willen is de oude tocht niet meer te maken. Het oorspronkelijke traject bestaat niet meer. Ik ben te oud voor nieuwe wegen.