Einde

Vannacht was het weer zover. Ik droom elke nacht zeer uitgebreid. Dat bevalt me uitstekend. Je maakt wat mee, zo in het donker. Ik hou van dromen. Met uitzondering van die enkele nachtmerrie, waar Gade me dan uithaalt met de troostende woorden dat het maar een droom is. Maar van mijn meeste dromen geniet ik. Vannacht was het weer zover, die terugkerende droom dat het mijn laatste werkdag is. In de wakkere wereld ligt die al ruim 6 jaar achter me. Maar sinds die tijd herbeleef ik hem geregeld. Steeds in een ander decor, dat op geen enkele manier lijkt op hoe mijn echte werkplek er uitzag maar wel steeds duidelijk een stadhuis is en waar oude collega’s in figureren. Vannacht was een oud gemeente-secretaris bezig kieren in een plafond dicht te maken en mijn werkplek was een kleine stalen tafel met twee laatjes. In die laatjes lagen zelfs nog spulletjes van een baan van 40 jaar geleden en nu moest de keuze gemaakt worden wat mee naar huis te nemen en wat in een prullenbak te gooien die er zo verfomfaaid uitzag dat die zelf weggooienswaardig was. Het aardige van deze terugkerende droom is ook de wetenschap dat ik volstrekt overbodig werk aan het doen ben. Eigenlijk heb ik niets meer te doen en had ik al veel eerder weg gekund, maar om voor mij sociale redenen heb ik mijn vertrek steeds uitgesteld. Dat geeft een geruststellend gevoel. Niet meer nodig zijn. Opluchting alom.
Vanochtend vertel ik mijn droom aan Gade. “Verklaar maar”, vraag ik. Volgens haar ben ik met het einde bezig. Nee, niet Het Einde, maar gewoon het einde. Kan best eens zo zijn. Voor de zekerheid vraag ik niet verder. Je moet niet alles willen weten. Maar van dat einde, dat kon best eens kloppen. Misschien is het zelfs Het Einde. Daar ben ik mijn hele leven al mee bezig. Vroeger zong ik van harte met Rob de Nijs mee: “Er is geen einde aan het laatste einde, er is alleen een eeuwig nieuw begin.” Nu glimlach ik bij die tekst en denk droom maar lekker verder.