Epo

Eind oktober kreeg ik de uitnodiging om op 5 december weer eens langs te komen bij de polikliniek interne geneeskunde van het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis. Ik kreeg ook de vriendelijke groeten van de medewerkers. Dat stond tenminste onder aan de brief. Het tijdstip van verschijnen beviel mij minder. 9:00 uur, voor mij toch zo iets als een tijd in het midden van de nacht of in ieder geval onder normale omstandigheden, als er niet iets anders in mijn tamelijk lege agenda staat, de tijd dat ik overweeg op te staan. Maar goed ik wil Dr. V niet laten wachten. Blijft de vraag hoe naar het ziekenhuis te reizen. Door een nog donkere nacht op mijn driewieler lokt mij niet. Natuurlijk weet ik ook wel dat het dan zachtjes licht begint te worden. De auto dan? Levert soms op de overvolle parkeerplaats een eind lopen op. Lopen dat geen pretje is. Dus de bus. Stopt zo goed als bij mij en het ziekenhuis voor de deur. En zo vind ik mij op  sinterklaasochtend om 8:10 uur terug in lijn 8 richting Hatert en meld mij keurig op tijd bij balie 2b, waar ik verwezen wordt naar wachtkamer 1 van Poli A 70. Einde puzzeltocht. Dr. V haalt mij na een tijdje op. Dr. V vraagt hoe het met mij gaat. Ik vraag of hij de lange of de korte versie wil. “Wat u kwijt wilt.” Het liefst natuurlijk een handvol van mijn kwalen, maar dat is niet aan de orde. Dr.V is tevreden. De nieren zijn al lang niet meer optimaal, maar in die situatie fraai stabiel, hollen niet achteruit. De bloeddruk zou wat hoger mogen. Waar hoor je dat nou nog en ik heb een zeer lichte vorm van bloedarmoede, maar niet zo erg dat tot de toediening van EPO overgegaan zou moeten worden. “Nee, u hoeft uw aspiratie om de Tour de France nog eens op uw driewieler mee te fietsen niet weg te doen. Voorlopig zullen ze u daar nog niet op EPO kunnen betrappen.” Opgelucht haal ik adem. Ik houdt geen bucketlist aan, anders had ik de Tour de France er zo opgezet.
Ik mag over een paar maanden weer op controle komen.