Fabel

Schrijven en lezen zijn broertje en zusje van elkaar. Voor ik aan mijn dagelijkse blog begin te schrijven, lees ik het blog van mijn neef. Het komt geregeld voor dat zijn schrijfsels mij inspireren. Misschien dan niet direct, maar je slaat dingen op die later weer eens van pas kunnen komen. Vandaag schrijft hij over schrijven. Over het schrijven van een roman. Daar is hij mee bezig en hij vergelijkt zijn manier van schrijven met die van Connie Palmen en hij komt tot de conclusie dat hoe verschillend hun methode ook is, de snelheid uiteindelijk even groot is.
Ik moet er niet aan denken, aan het schrijven van een roman. Ik ben meer van de korte baan. Bovendien heb ik geen verhalen genoeg om tot een roman te komen. Ik heb wel een leuk leven, maar daar zitten te weinig aanknopingspunten om ook maar tot iets in de buurt van 150 pagina’s, laat staan meer te komen. Familieverhoudingen waren bij ons niet van een allooi dat tot intriges leidde, de alledaagsheid was troef en ik had ook geen buren waar ook maar op enigerlei wijze de rol van romanpersonage aan kleefde. Bovendien lijk ik niet in de wieg gelegd voor het schrijven van briljante en de wereld duidende dialogen. Dus beperkt mijn schrijverij zich tot deze dagelijkse korte beschouwinkjes, stukjes voor een dag met een houdbaarheid van zo’n 24 uur.
Had ik vanochtend niet het stukje van mijn neef gelezen en daar deze eerste alinea’s aan gewijd, dan zou ik het vast gehad hebben over de wederom geslaagde ontmoeting tussen mijn kat Harrie en Guus de teckel van mijn zoon. Guus kwam een paar uur op bezoek omdat zijn bazen hun nieuwe huis aan het inrichten zijn. Harrie en Guus verdragen elkaar uitstekend. Na wat inhoudelijke verkenning wordt een goed deel van de middag doorgebracht met het achter elkaar aanrennen, waarbij Harrie toch wat sneller en wendbaarder is. Natuurlijk zou ik dat veel uitgebreider kunnen beschrijven, maar in hun contact, hun hond en kat zijn, hun avonturen, ik zie er nog niet het begin van een essay over samenleven in, hooguit een fabel. Misschien daar nog eens langer over denken. De poes en de teckel. Mooie titel.