Façade

Ik hou van mijn geboortestad, die ook al bijna al mijn levensjaren mijn woonplaats is. Waarom? Ik ben er thuis, ik ken de mensen, ik ben er iemand. Het is vertrouwd. Misschien heeft dat ook alles te maken met een mij aangeboren behoudzucht die met het stijgen der jaren niet minder wordt. Graag vertel ik dat mijn stad niet alleen de oudste van het land is, maar ook de mooiste. En ik weet ook dat dat niet helemaal waar is. Dat bespeurde ik toen ik onlangs weer eens in Deventer was. Zo maar, even naar Deventer. Een mooie stad met smalle straatjes met bijzondere winkeltjes. Van die hebbedingwinkeltjes waar we natuurlijk ook weer een paar niet-nodig-hebbedingetjes kochten. Gewoon omdat het leuk is bij een stadsbezoekje die winkeltjes te bezoeken en toe te geven aan de verleiding. Het enige dat je met verleidingen moet doen, er aan toegeven, aldus Oscar Wilde (1854-1900). Dat stuk Deventer heeft charme en is levendig. Gade en ik lunchte licht en liepen toen door het Deventerse Bergkwartier. Een gebiedje vol historische panden, strak gerestaureerd en bijna stuk voor stuk omgebouwd tot appartementen. Achter een historische gevel huizen zes en soms wel acht wooneenheden. En daarmee wordt de mooie gevel niet meer dan een façade. Een buitenkant die de lading niet meer dekt. En dat staat me tegen. Het is wel mooi maar het is meer een museum. Voor een van de panden zijn wat jongelui een auto aan het lossen. Verhuisspullen. Op hun auto hebben ze een vel papier geplakt. “LADEN & LOSSEN” hebben ze er met grote letters opgeschreven. Kennelijk mag je in dit stuk van de stad geen auto’s neerzetten. Ze worden als een anachronisme beschouwt. De dag van vandaag lijkt niet meer in dit kwartier te passen. En zo wordt het alom geroemde Bergkwartier een openluchtmuseum van hoe het ooit eens was, maar dan zonder kar die ratelt op de keien. Mooi, maar zielloos. Deventer, stad met twee gezichten.