Gekeurd

De afspraak is in een non-descript zaaltje van een wijkcentrum. Ik ben keurig op tijd, maar moet toch nog even wachten totdat de dokter mij komt halen. Hij zal de medische noodzakelijkheid van mijn aanvraag voor een gehandicaptenparkeerkaart beoordelen. Van zijn verdict zal afhangen of ik die wel of niet krijgt. In het zaaltje staan rommelig wat stoelen opgesteld. Aan de wand hangt een ladder die mogelijk in geval van nood gebruikt kan worden om via een luik in de zoldering aan het onheil te ontsnappen. Ik vertrouw er op dat er het komende halfuur zich geen calamiteit zal voordoen.
De autoriteit van de keuringsarts krijgt gestalte in een achteloos op de tafel gedrapeerde stethoscoop. Een opengeklapte laptop heeft de volledige aandacht van de dokter. Hij vraagt of ik meneer Roelofs ben. Mijn bevestiging is hem identificatie genoeg. Hij somt mijn lijstje met klachten dat ik doorgegeven heb bij de aanvraag op. Of het nog klopt. Ook dat kan ik bevestigen. Hij wil mijn rug zien. Klopt er wat op. Trekt aan de ene schouder, dan aan de andere. Hij knielt voor me. Ik moet met een been zijn had wegdrukken, dan met het andere. “Ja,”zegt hij en nog eens “Ja”. Dan gaat hij ijverig aan het tikken op zijn laptop. Na een tijdje kijkt hij op en zegt dat hij de gemeente positief zal adviseren. Hij tikt nog even verder en vraagt dan of ik het eens ben met zijn advies en of ik het goed vind dat hij zijn bevindingen doorgeeft aan de gemeente. Uiteraard. Hij tikt mijn akkoordverklaring in en vraagt dan nog een keer of ik meneer Roelofs ben. Ja dus. Met een zwierig gebaar drukt hij, neem ik aan, op <enter>. “Het advies is al bij de gemeente!”, verklaart hij.
Het is een wat tegenstrijdig gevoel dat ik heb. Blij dat ik zo’n kaart krijg, maar ik ben nu ook officieel, voorlopig voor vijf jaar, gehandicapt. Dat heb ik nou nooit als het doel van mijn leven gezien, maar maakt het waarschijnlijk wel makkelijker op.