GESLOTEN

Het is een mooie dag. Ik schrijf wat, ik lees wat. Het is zo’n dag om even koffie te gaan drinken bij Tati, het koffiecafeetje aan het eind van de straat. Mooi rustpunt voor een therapeutisch wandelingetje, precies halverwege op de omweg naar de grootgrutter. Ik bel de overbuurvrouw. Of ze zin heeft mee te wandelen. Dat vindt ze eigenlijk een goed idee. Een heel goed idee, maar ze moet nog wel even haar schoenen aandoen. Vijf minuten. Ik ga vast naar buiten. De overbuurman is druk bezig de struiken in zijn voortuin te snoeien en nee, hij heeft geen tijd met ons mee te gaan. Het snoeiwerk gaat voor en voort.
De overbuurvrouw heeft haar schoenen aan. In rustig tempo wandelen we de straat naar beneden af. Op de toegangsdeur van Tati hangt aan een metalen kettinkje en een zuignap een duidelijk bordje: OPEN. Een heldere boodschap. We vleien ons in de luiste stoelen die het cafeetje kent. Twee cappuccino en we babbelen nergens over. Gesprekken tussen mensen die elkaar mogen gaan nergens over, maar zeggen alles. Vooral dat ze elkaar mogen, graag mogen.
Mijn telefoon gaat. De vriendschap verdraagt het dat ik de telefoon aanneem. Het is de mooie A. Die vraagt of ik thuis ben. Ze wil even langs komen om haar nieuwe coiffure te laten zien, ze komt net van de kapper. Ik vraag haar dan maar even naar Tati te komen. Ze komt. De overbuurvrouw is ook wel benieuwd haar te zien. Heeft veel over haar gehoord, maar haar nog nooit gezien.
A schuift aan in een niet zo luie stoel. Handen worden geschud. Dit is A, dit is de overbuurvrouw. En we hebben het over kappers en kapsels. Over kort haar, coupes en “Is dat je eigen kleur.”  De genoeglijkheid van aangenaam gezelschap op een mooie namiddag krijgt vorm.
We gaan. Bij het vertrek valt mij de achterzijde van het open-bordje aan het kettinkje en de zuignap op de toegangsdeur op. Met klare letters lees ik op die achterkant die nu voorkant is geworden: GESLOTEN. Even lijkt het of we de wereld niet meer in kunnen. Of de deur daar naar toe voorgoed dicht is en dat we de rest van ons bestaan in dit gezelschap op deze plaats zullen moeten slijten. Er zijn saaiere hemels te bedenken.