Goed

Ik weet niet of het aan de tijd van het jaar ligt, waarin het wat omfloerste licht, met de zon meestentijds ver achter de wolken, alles wat lijkt te verzachten of dat de mensheid wat liever en aardiger is naar elkaar dan anders en de geest van Kerstmis nog na-ijlt, maar het valt mij op dat ik dit nieuwe jaar herhaaldelijk wordt aangesproken door vrienden en bekenden en de openingszin dan luidt: “Wat zie jij er goed uit!”
Ik heb geen flauw idee of dat zinnetje klopt. Je kijkt met je eigen ogen toch vaak wat kritischer naar je zelf en dan heb ik nog al wat kritiekpuntjes en zie vooral die rare pukkel bij mijn neusvleugel of dat net even iets te veel hangende ooglid. Misschien is het niet meer dan een beleefd begin van een vriendelijk gesprek. Soms denk ik wel eens dat sommige mensen op de een of ander manier gehoord hebben van de ongemakken waarmee ik van doen heb en dan verbaasd zijn dat dat niet geleid heeft tot een grauw uiterlijk en aangezicht waarin het dodenmasker zich al in eerste contouren aan het aftekenen is.
En misschien is het ook echt wel zo dat ik er goed uitzie. Als het waar is dat de ogen spiegels van de ziel zijn dan klopt het dat die stralen en flonkeren. Want met de geest is nog weinig aan de hand. Hoe komt het toch dat een lijf ouder en ouder wordt maar dat de geest (als je een beetje geluk hebt) je nog steeds wil doen geloven dat je 25, nou vooruit 35 bent? In gedachte durf ik als een leeuw op voetbalschoenen (hup Jan, hup) de hele wereld aan. Hoe anders is dat als dat trage lijf dat zich maar moeizaam van A naar B beweegt en dat met zuchten en steunen haalt en tot de geruststellende ontdekking komt dat A en B nauwelijks van elkaar verschillen.
“Je ziet er goed uit.” Ik ben van nature geneigd mensen op hun woord te geloven.