Griepprik

Voorgaande jaren sloot ik bij het halen van een griepprik aan in een lange rij wachtenden. De rij stond tot buiten de dokterspraktijk, soms zelfs in een miezerige regen, te wachten op de alle griep uitbannende prik. Er was een jaar dat we er zelfs twee moesten halen. Er was een nieuwe griep opgedoken die nog niet in het oorspronkelijk spuitje zat. Eigenlijk zou ik heel veel prikken moeten hebben, want ik val in wel drie of vier doelgroepen van griepspuithalers.
Dit jaar kon ik gistermiddag zo doorlopen. Er was niemand om de prik te halen. Nu was het wel zo dat ik veertien dagen geleden glad vergeten was de prik te halen. En dat terwijl die dagen de kranten vol stonden met discussies over het al of niet vermeende nut van de spuit. Maar voor mij was dat geen reden om de prik te verdringen en de afspraak te vergeten. Niets daarvan, ik was het gewoon vergeten. Bij dit soort dingen heb ik een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische stand. Baat het niet, dan schaadt het niet. Al is dat ook niet helemaal waar. Meestal wordt ik na het halen van de beschermende injectie een beetje grieperig en ik weet niet of dat zonder de prik ook gebeurd zou zijn.
De doktersassistente gaat mij strompelend voor naar de behandelkamer. Zij loopt zo slecht omdat het meedoen aan de 7-heuvelenloop zijn tol heeft geëist. Snerpende spierpijn. Voor de prik vraagt ze me of ik bloedverdunners gebruik. Ja, zeker doe ik dat. Ik vraag waarom ze dat moet weten. In mijn geval moet ze de injectie onderhuids aanbrengen en mag ze niet in een spier prikken. Ik zou een spierbloeding kunnen krijgen! Ik vraag me maar niet af hoe ze precies weet waar mij spieren in mijn linkerbovenarm zitten en vertrouw op haar kunde. Ik had het al over mijn vermetel vertrouwen in de medische stand. Ik vraag haar nog waarom het niet zo druk is dit jaar. Deze middag blijkt te zijn ingelast voor iedereen die de eerste afspraak vergeten was. En dat blijken er maar een handjevol te zijn. Ach ja, de leeftijd, is mijn wankele excuus.