Held

Twee middagen hebben mijn kinderen mij ondervraagd. Ruim vijf uur hebben ze aan de hand van het boekje van René Diekstra ‘In gesprek met je ouders’ mij vragen gesteld en heb ik geantwoord. Zo leek ik het gesprek dat ik met mijn ouders nooit gevoerd heb in te halen. We hebben het alle drie als een verrijking ervaren, waarbij ze mij een beetje beter hebben leren kennen en ik hen door de toon van hun vragen. Er is van alles aan bod gekomen. Soms werd de chronologie van mijn bestaan op een juist rijtje gezet, maar meer nog kwam de achterkant van mijn doen en denken aan de orde en werden door mijn antwoorden mij zelf ook dingen duidelijker. Dat wat we samen bespraken blijft voornamelijk tussen ons. Daar over uitweiden zou de twee middagen en de sfeer die daar heerste onrecht doen. Wel zal ik de opnamen die van de twee gesprekken zijn gemaakt nog een keer terugkijken en mij waarschijnlijk  laten verrassen.
Een van de vragen die door Diekstra ingefluisterd mij werd gesteld was wie mijn helden waren. Het was een vraag waar ik geen direct antwoord op had. Ik zal hoofdschuddend hebben nagedacht, er kwam net direct een naam van een man of vrouw bovendrijven. Een echte held, nee ik kwam er niet op. Het was alsof mijn zoon mij hielp bij het vinden van iemand. “En Oscar Wilde?”, opperde hij.
Al bijna mijn hele leven lang intrigeert die van oorsprong Ierse schrijver mij. Zijn leven boeit mij zeer, hoe hij van bejubeld toneelschrijver verviel tot een op de zak van anderen levende vluchteling als een een gebroken man na het uitzitten van zijn veroordeling wegens sodomie op 46-jarige leeftijd in Parijs aan zijn einde kwam. Maar mijn fascinatie voor hem maakt hem nog niet tot een held.
Gisteravond zag ik op BBC-2 de film “The Happy Prince” waarin op boeiende wijze de laatste jaren van Wilde worden verbeeld. The Happy Prince is ook de titel van een van zijn sprookjes. Wilde was geen gelukkige prins en voor mij ook geen held, maar hij zal mij blijven boeien. Wie mijn held dan wel is?