Helmpje

Het is druk bij de bakker. Het is heel druk bij de bakker. Eigenlijk is het elke zaterdagochtend zo tegen tien uur altijd heel druk bij de bakker. Als ik kom aanlopen houdt een oud-collega de deur voor mij open. Hij is net voor mij binnengekomen. Ik ben na hem aan de beurt. Ik hoef alleen maar hem in de gaten te houden. De bakker werkt niet met volgnummertjes. De mensen moeten zelf maar in de gaten houden wanneer ze aan de beurt zijn en reageren op de vraag van het personeel: “Wie is er aan de beurt?” Het heeft zolang ik hier mijn brood koop nooit tot enig ongerief geleid, laat staan het begin van een klein ruzietje. Er wordt hier niet voorgedrongen. Ik woon in een keurige wijk.
Aan de toonbank hangt een oproep. De bakker is op zoek naar nieuw personeel. Voor de zaterdag. Het meisje met de mooie ogen gaat weg. Ze zoeken iemand tussen de 17-21 jaar. Ik verzucht dat ik te oud ben, terwijl ik toch als zoon van een bakker heel veel mee heb.
Na mij komt een jonge moeder binnen. Twee kindertjes, een in de buggy, de ander met een fietshelmpje op. Een meisje van een jaar of drie. Ik zeg haar dat ik het wel een heel mooi helmpje vind, of ik het ook eens mag passen. Dat mag wel, maar kan niet, zegt ze. Het zal niet passen. “Ik ben een kindje en jij bent een groot mens.” Voor ik haar kan bedanken voor het compliment voegt zij er aan toe “Net als mijn opa.” En dan volgt een uitgebreid exposé over het wel en wee van haar opa. De moeder kijkt de andere kant op, de hele winkel luistert mee. Dan vindt het klein meisje het hoog tijd voor een spelletje. ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.’ Ze begint zelf. Ze ziet iets wits. Met zwart voegt ze er aan toe. “Een zebra”, opper ik. Fout. Het is de bloes van een wachtende meneer naast ons. Nu ben ik aan de beurt, dan haar moeder. De wachttijd vliegt om. Als ik met mijn brood naar buiten ga, wijst ze. “Dat daar is mijn fietsje, daar pas jij niet op.” Nee, daar pas ik niet op. Maar ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ paste mij nog uitstekend.