Herinnering

In mijn blogs blik ik vaak terug. Dat wat ik meemaak, is vaak aanleiding voor een herinnering, die weer opgepoetst wordt. Hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen ergens opgeslagen worden, wachtend om weer waker geschud te worden, weer tot leven gewekt te worden. In hun slapend bestaan realiseer je je niet dat je die herinnering hebt. De meeste bestaan gewoon op een soort alpha-niveau, sluimerend ver weg. Enkele herinneringen koester je, zijn bijna bij voortduring manifest, horen bij je daagse bestaan.
Soms hoor ik jonge mensen praten over vroeger. Wanneer heb je een vroeger. Als je jong bent heb je eigenlijk alleen maar een gisteren en nog heel veel morgen. Hoe ouder je wordt hoe minder morgen er blijft, hoe meer vroeger erbij komt.
Ik heb bijna ‘De spiegelingen’ van Erwin Mortier uit. Nog een dertig pagina’s te gaan. Nee, wees niet bang, ik ga het boek hier niet navertellen. Ik hou er niet van als mensen het boek dat zij aan het lezen zijn of de film die ze gezien hebben in extenso gaan navertellen. Hou op. Raad mij een boek aan of af en dan nog besluit ik zelf wel of ik het ga lezen of niet. Er ligt nog een fikse stapel te wachten. Toch, nu ik het over herinneringen heb, wil ik twee citaten van Mortier delen. Het boek is een grote herinnering. En over herinneringen schrijft hij:“Herinneringen worden altijd in stuitligging geboren. We wrijven ze schoon en kleden ze op met vorm en taal. Van de wereld waaruit ze afkomstig zijn, het gelijktijdige voorvallen van alles en iedereen, zullen we echter nooit te weten komen of we in een tragedie figureren dan wel in een klucht.”
En een paar bladzijden verderop: “We hebben geen herinneringen, zij hebben ons.”
Ik verheug me elke dag weer in de levendige herinneringen die mij hebben.