Heroïek

Ik zit midden in het web van de Vierdaagse. In het perscentrum. Om mij heen het geroezemoes van binnenkomende wandelaars die hun streng gecontroleerde afstanden hebben afgelegd.  Zij worden overstemd door de dweilorkestjes die hun laatste meters begeleiden. Ik probeer mijn bijdrage te leveren door stukjes te schrijven voor het interne communicatieblad voor de vrijwilligers. Een dagelijks verschijnend vouwblaadje met nieuwtjes en veel foto’s. Als een bindmiddel en nog heel erg 1990. Voor deze binding gebruiken we niet de moderne media. Papier is de drager. Dat bevalt mij, ik heb ook nog geen e-reader.
Hemelsbreed ben ik minder dan 10 meter van het slotparkoers verwijderd. Ik hoor de Vierdaagse elke dag van half tien tot half zes. Maar ik zie niets van de heroïek die gepaard gaat met de sportieve prestatie die de Vierdaagse hoe dan ook is. Hier, in de persruimte, vanachter mijn computer gaat de Vierdaagse aan mij voorbij. Ik zie niet de wandelaar die met ferme tred binnenkomt en er uit ziet of hij alleen maar even een boodschapje is gaan doen. Maar ook ontgaat mij de strompelaar die met vertrokken gezicht  waar de pijnlijke voeten van afstralen. Ik kan geen oog hebben voor het strak in de maat marcherende militaire detachement, noch voor de eenzame loper die in eigen tempo arriveert. De heroïek van de Vierdaagse, ik weet ervan, maar zie hem niet live. Die zie ik als ik straks thuis ben en zap tussen ‘Het gevoel van de Vierdaagse’ en de sfeerbeelden van de lokale zenders. Dan zie ik wat de Vierdaagse is. Veel plezier, veel lijden, veel ontspanning, veel inspanning. De programmamakers filteren voor mij de beelden die ik overdag ontbeer omdat er gewerkt moet worden.
Weer een stukje af.