Hersteld

Een goed gebruik is weer in ere hersteld. Een keer per jaar ontmoetten we elkaar. Drie echtparen, door oude, heel oude vriendschapsbanden verbonden. We lunchten samen. Dan bij de een, dan bij de ander. Malden, Den Haag, Nijmegen. Genoeglijke kout, gesprekken ter bevestiging van de oude band, soms al meer dan 60 jaar oud. Feestelijke gebeurtenissen met gesprekken die ergens over gingen. Verhalen over toen en nu en genieten van een met zorg bereidde maaltijd.
En dan wordt er een van ons ziek. Heel erg ziek. Zo ziek dat hij niet meer beter wordt. Nog een keer komen we in de oude vertrouwde samenstelling bij elkaar. We weten allemaal dat het voor de laatste keer en dat een van ons over een paar weken dood zal zijn. Er zijn ziektes die niet te genezen zijn. We omhelzen hem. Voor het laatst. En iets meer dan een maand later zien we elkaar weer bij zijn begrafenis.
De tijd verstrijkt, dagen worden weken, weken worden maanden. Een jaar is zo voorbij. De gezamenlijke etentjes lijken ook voorbij. Er komt een emailberichtje. We nemen er kennis van en Gade zegt dat we daar toch op moeten reageren. En weer worden dagen, weken. Maar dan is het lang genoeg. Gade gaat aan het bellen en er wordt weer een lunchafspraak gemaakt. Lunch voor vijf in plaats van zes. Maar toch is de zesde man tijdens de maaltijd als vanzelfsprekend heel nadrukkelijk en plezierig aanwezig. De herinneringen zijn te teder om niet genoemd te worden. Het wordt een lange leuke lunch, meer dan vijf uur met aandacht voor elkaar. En zijn naam wordt vaak genoemd, verhalen nog eens verteld. Er wordt getoost op het leven en op hem die zo toch nog in ons midden is.
We beloven elkaar dat het niet meer zolang zal duren elkaar weer te ontmoeten.