Hoogmis

Het is al weer jaren geleden dat ik naar een zondagse mis ging. Dat was in Prievidza, een plaats in Slowakije. In een ingewikkeld stramien had de gemeente Nijmegen daar kort wat mee. In een soort driehoeksverhouding met het Nicaraguaanse Masaya. Ik bleef daar een dag langer als gast van een Slowaakse collega. Die dag was een zondag, dus toog ik met zijn familie ter kerke. In de jaren daarna kwam ik alleen nog in de kerk bij een begrafenis van een familielid of bekende. Hoezeer ik mij ook thuis voel in de riten, ik kan het niet meer opbrengen gewoon weer eens een misje te pikken. Daarvoor is er in de kerk en met mij te veel gebeurd.
Toch maakte ik gisteren een mis mee. Een Hoogmis nog wel. De ‘Hohe Messe’ van J.S. Bach. Daarvoor trok ik in goed gezelschap naar Tilburg. De Nederlandse Bachvereniging bracht daar de mis ten gehore in Concertzaal. Zelf afficheert deze zaal zich als de meest kleurrijke concertzaal van het Zuiden. Ik heb meer het gevoel dat ik een zuurtjeskathedraal betreedt. De wanden zijn tot en met de tweede balkons stralend wit, maar worden aangelicht door veelkleurige lampen die de zaal meer het aanzien geven van een kermiskraam in zuurstokkleuren. Tijdens het concert zelf dimt het licht en wordt het kleurenpalet teruggebracht tot een mêlee van rood en indigo. Deze melange zorgt er wel voor dat ik moeite heb mijn blik te focussen. Ik sluit mijn ogen en kan niet verzekeren dat ik het hele concert heb meegekregen. Af en toe een beetje doezelen, in het begin. De muziek is prachtig, het orkest speelt fantastisch en de solisten doen hun best. En ik hoor de mij zo vertrouwde klanken van Kyrie, Gloria , Credo, Sanctus en Agnus Dei. Mantra’s bijna die er zo ingeslepen zijn dat ze er nooit meer uit zullen gaan. De Lutheraan Bach heeft de katholieke eredienst alle eer aangedaan. En ik verwonder me dat de kerk, die al dat moois mee heeft geïnspireerd ook zo intens rot kan zijn. Les extrêmes se touchent. Het allermooiste is de buur van het allerslechtste.