Huisconcert

De woonkamer van Zoonlief en zijn verloofde is omgetoverd in een klein concertzaaltje. Alles wat zij aan stoelen, fauteuils, banken en krukjes bezitten is rijsgewijs neergezet. Met een beetje goede wil is er plaats voor twintig luisteraars. Of die ook zullen komen is nog maar zeer de vraag. De woonkamer is een van de tientallen plaatsen waar deze zondagmiddag de manifestatie ‘Muziek bij de buren’ zich zal afspelen. Her en der in de stad zullen huiskamerconcerten gegeven worden. Korte optredens, die zich drie keer zullen herhalen. Zoonlief en toekomstige schoondochter hebben hun huiskamer ter beschikking gesteld voor het fluitkwartet waar zijn moeder en haar vader deel van uitmaken. De optredens zijn gepland om 14.00 uur en dan nog een keer om half vier en vijf uur. Ik ben ruim op tijd voor de eerste uitvoering. Naast alle stoelen is er ook een heuse koffiehoek ingericht. Het wachten is op het publiek. De verwachtingen zijn niet hoog gespannen. Mijn aanwezigheid wordt zeer op prijs gesteld. In ieder geval een man publiek. Maar hoe dichter het tegen tweeënloop, des te meer volk er komt binnen druppelen en niet alleen vrienden en kennissen. Het wordt gezellig vol, nog wat extra krukjes er bij gehaald. Het is mudjevol. Het concert begint, nog een laatkomer sniekt binnen. Bach staat op het programma en nog wat andere componisten. Het is duidelijk dat er voor een half uur veel te veel op het programma staat. Daar wordt dan ook danig in gesneden, ook al omdat er soms wat fout gaat en een stuk hernomen moet worden. Dan lijkt het even meer op een openbare repetitie dan op een concertje, maar dat kan de intimiteit van het gebeuren prima hebben. Het publiek leeft mild mee en is gul met het applaus.
Later op de dag bel ik naar Zoonlief. De twee andere concerten zijn foutloos verlopen en ja, ook daar was steeds nog heel wat publiek. Cultuurspreiding optima forma, een stad doordesemd met kleine optredens. Niks elitair, drempelloze manifestatie. Mooi toch.