Jarig

Er heeft mij iemand gebeld. In het display van mijn telefoon staat een mij onbekend nummer. Vast iemand die mij wil feliciteren voor mijn verjaardag vandaag. Wat attent. Ik bel het mij verder nietszeggende nummer. Het blijkt het nummer van een collega trouwambtenaar te zijn. Hij neemt op en ik complimenteer hem met het feit dat hij mij, naar ik dacht, voor mijn verjaardag belde. Maar nee, hij had helemaal geen weet van mijn verjaardag. Hij wilde alleen maar een dienstje ruilen en of ik een huwelijk van hem kon overnemen. Ai, wat een teleurstelling, niks geen felicitaties. Die komen wel, maar lijken nu toch tamelijk afgedwongen.
Verjaardag went eigenlijk nooit. Daarvoor worden ze ook te weinig gevierd. Een keer per jaar is natuurlijk een regelmaat, maar toch te weinig om in te slijpen. Al is dat ook weer niet helemaal waar. Sinds jaar en dag vier ik mijn verjaardag volgens een vast patroon. Heb er vast wel eens eerder over geschreven, maar dat is dan minstens een jaar geleden. Ik ontvang vanaf een uur of vijf. Er komen zo tussen de 20 en 30 gasten. Bij de overburen zijn twee statafels geleend, een in de keuken, een in de woonkamer. Er is wat te drinken en Gade zorgt dat er voor de gasten ook iets substantieels te eten is. En er is gebabbel, veel gebabbel.
De leeftijd die ik vandaag bereik vind ik maar een nietszeggend getal. 69. Ja, daar heb ik ook aan gedacht, mijn Frans is tamelijk goed.
Gade omschreef mijn verjaardag wat pijnlijker. Een jaar van de 70! Bijna 70. En ik die dacht de 30 niet te halen ben nu al meer dan het dubbele.
Intussen stromen de felicitaties binnen. Via Facebook. Dat komt er van als je daar maar genoeg ‘vrienden’ hebt. Ik heb er daar 287. Intussen hebben er 60 daarvan mij gefeliciteerd. Goed, ik weet ook wel dat het een virtuele populariteit is, maar het voelt toch lekker aan. En dan is de post nog niet eens geweest. Misschien zitten daar ook nog wel wat goede wensen bij. Of worden die niet op maandag bezorgd?