Jongens

Het waren er twee. De een nam de bestellingen op, de ander serveerde het voedsel uit. Voedsel dat is het goede woord. Niet allen omdat het echt Engels voedsel was, cod and chips and peas, maar ook omdat de ene jongen mij smakelijk eten wenste met “Enjoy your food.” Het leek of hem mijn “meal” niet interesseerde, het ging om het ‘food” dat hij uitserveerde.
Tegen het eind van de 17e golfhole besloten Gade en ik dat we uit gingen eten. Geen zin meer in zelf koken. En zo belandden we in ‘The Hostelrie at Goodrich’ in inderdaad Goodrich, een dorpje in de buurt van waar we verblijven en zo Engels als een dorpje in Herefordshire maar kan zijn. Een village hall, een kasteelruïne, een kerkje, een postkantoortje en The Hostelrie, met de twee jongens. Op geen enkele manier leken zij op bedienend personeel in een restaurant. Niet qua kleding, niet qua optreden. De een een geblokte zwart wit geruite bloes en zwarte jeans, de ander een rode polo met khaki broek. En beleefd, zo beleefd. Alles wat op het bord boven de haard als menu geschreven stond was aanwezig. Behalve daar waar bacon bij stond. Vandaag was er geen bacon. Was de eurocrisis al zo groot dat er in een Engels restaurant geen bacon meer was? We bestelden bij de jongen met de geruite bloes. Of ik mijn diet coke van de tap of uit de tin wilde. Wat het verschil was? De prijs. Ik bestelde van de tap, niet wetend of dat nu de goedkopere of duurdere variant was. Waar we vandaan kwamen, wilde de serveerder met de strak uitgeschoren nek weten. The Netherlands. Oh, wat een toeval, net vandaag was een vriend van hem naar Nederland vertrokken, maar hij wist niet naar welke plaats. Hij zou ook nog naar Amsterdam gaan, maar die andere stad was daar 2½ uur vandaan. Vijf minuten later komt hij ons trots vertellen dat hij zich weer de naam van die andere stad herinnert: Den Haag. Ja, dat kennen we.
Als ik het parkeerterrein afrijd, houd ik al bijna als vanzelf links.