Jongerencultuur

Is er dan toch nog een beetje hoop? Is de toekomst nog niet helemaal verloren? Een keer per jaar, zo eind maart, begin april kom ik tot die constatering. Dan bezoek ik samen met Gade de presentatie van de Kunstbende. Ik schreef er in voorgaande jaren ook al over, met die zelfde ondertoon. Er zijn nog al wat momenten dat ik weinig vertrouwen in de toekomst heb. Nu is dat voor mij persoonlijk niet zo erg, mijn toekomst is nog maar beperkt van omvang. Maar je zult nu maar 12 of 18 zijn, je hele leven is dan nog vooral toekomst. Mijn god, wat heb ik soms medelijden met die generatie. Maar eens per jaar worden mijn sombermans gedachten de grond in geboord. Dan zie ik jongelui zich met overgave storten op het maken van kunst. Dan zie ik hen uitsloven. Theater, taal, muziek dj, film, beeldend, fashion. Zenuwachtige presentaties, vaak voor het eerst op een podium, vaak voor het eerst voor een zaal. Maar ik zie vooral ook veel geloof in eigen kunnen en in het schier onontkoombare verlangen zich te tonen. Te laten zien wat hen bezig houdt, waar zij dan kunstzinnig vorm aan willen geven. Niet anders kunnen dan daar op die wijze vorm aan geven.
Natuurlijk zie ik in de paar uur dat ik er ben veel puberleed aan mij voorbijkomen.Er wordt wat af geleden op die leeftijd. Dat lijden krijgt dan vorm in tekst, theater, dans, beelden. Er wordt gemusiceerd en dj’s doen in een ambiance die niet de hunne is hun best het publiek mee te krijgen. Maar probeer dat maar eens in een door hel daglicht verlichte ruimte, waar de lichtshow verwordt tot een paar flakkerende lampjes. Maar enthousiast blijven ze, overtuigd van hun eigen kunnen en de drang dat te willen tonen. In bonte afwisseling met hun mede kunstenmakers. En dat geeft mij weer wat vertrouwen in de toekomst. Mogelijk vinden deze artiesten een antwoord op de vragen die de toekomst aan hen stelt. Antwoorden die ik niet ken.