Jorisdag

Ik ben nu al weer meer da 10 jaar met pensioen. Dat was in de tijd dat je met speciale regelingen uit het arbeidsproces kon stappen zonder dat je veel financiële veren moest laten. Kom daar nu nog maar eens om, nu het lijkt of je eigenlijk tot ver na je overlijdensdatum nog door moet werken en AOW en pensioen pas in het hiernamaals uitbetaald gaan worden.
Voor mijn vervroegde pensioen heb ik een rijk arbeidzaam leven gehad. Ik nam afscheid van dat bestaan als ambtenaar. Op de gemeentesecretarie had ik mij met verschillende zaken bezig mogen houden: kunstzinnige vorming, cultuur, stedenbanden, voorlichting, pers. Een rijk bestaan. Daarvoor werkte ik bij de Nijmeegse Jeugdraad en daar weer voor nog bij de Verkennerij, die tegenwoordig Scouting heet. Dat was van 1970 tot 1975. Prachtige jaren, die ik nog steeds als mijn glorietijd beschouw. Leuk werk, leuke mensen. Er zou over die jaren een schelmenroman te schrijven zijn. De tijd van vrijheid, blijheid in het toen nog onwankelbare geloof dat de wereld maakbaar was.
Ik begon in 1970 als enige werknemer bij de, hou je vast, Interprovinciale Stichting De Katholieke Verkenners in Gelderland, Overijssel en Utrecht als functionaris voor training en vorming. In de toen nog gebruikelijke hiërarchie was ik Gewestelijk Commissaris en hees mij in die dagen van tijd tot tijd in het daarbij behorende uniform. Daar had ik toen,  en nu nog niet, iets op tegen. Ik ben niet voor niets een vrijdenkende traditionalist. Het uniform ging vooral aan als er activiteiten waren waar jeugdleden bij betrokken waren.
Maar er was in die vijf jaar een dag in het jaar dat ik het uniform aantrok, zelfs als ik een bureaudag had. Dat was op 23 april, St. Jorisdag. Sint Joris was de patroonheilige van de Verkenners. En op die dag droeg een beetje verkenner zijn uniform en tooide zich, god weet waarom, met een rode tulp. Dat alles is nu meer dan 40 jaar geleden. Maar 23 april blijft voor mij St. Jorisdag. Ik zing het “Hoort zegt het voort” zacht voor me uit.