Kaalslag

Voor het eerst sinds maanden ben ik weer in een ‘cultuurtempel’ op bezoek geweest. Dat was in de stadsschouwburg in Arnhem. Een volle zaal, dicht op elkaar gepakt. We hadden net gehoord dat er een ver virus zich naar tot hier aan het verplaatsen leek, maar er was nog niks aan de hand. Dachten we. Het tegendeel bleek waar. Nu was het al zo dat een aantal politieke partijen duidelijk had gemaakt dat wat hen betrof het wel een tandje, ja zelfs heel wat tandjes minder kon als het ging om de steun van overheidswege aan kunst en cultuur. Die steun ging toch al, zo volgde men een drogredenering, vooral naar een kleine elite die best wel wat meer voor een toegangskaartje zouden kunnen betalen en kwam niet terecht bij de ‘gewone man’. Overheidssteun kwam onder grote druk te staan. En er was zelfs een provincie die er serieus over dacht om geen van de bestuurders nog te belasten met de portefeuille cultuur. Vergeten werd dat de overigens niet bestaande gewone man toch ook lid was van de harmonie of het koor om de hoek en dat zorg voor kust en cultuur niet louter te vangen is onder het kopje vrije tijd. Kunst en cultuur is zoveel meer dan alleen maar een hobby voor de happy few. Het is een wezensvoorwaarde voor een creatief bestaan dat mede door de inzet van professionals vorm krijgt. En dat kan niet voor niets, daarvoor gaat alleen de zon op.
Kunst en cultuur kregen het zwaar te verduren en nog lang lijkt de gifbeker  geledigd te zijn. De cultuurkillers kregen een onverwachte bondgenoot in het coronavirus. Bioscopen, theaters, musea op slot en nu weer mondjesmaat open.
Gisteren voor het eerst weer naar een museum. Kaartjes op reservering, vaste route volgen, afstand houden. Het is wennen. Zeker voor die meneer en mevrouw voor ons in de rij die zeggen helemaal vanuit Hoofddorp naar Gorssel voor deze expositie te zijn gekomen. Op de bonnefooi. En zonder reservering te vergeefs. We moeten nog wennen aan het nieuwe normaal, een kaler cultureel landschap lijkt het decor te vormen.