Kaart

De boeking voor de vakantie is gemaakt. Het wordt dit jaar een huisje in de buurt van de Cotswolds in Engeland. Voor mij wordt zo’n doel pas werkelijkheid als het blijkt te bestaan. En dat bestaan wordt niet bewezen door een mooie Internetpagina of fraaie folder. Nee het bestaan van ons vakantiehuisje wordt voor mij werkelijkheid als ik het terug kan vinden op een kaart. Als iets op de kaart staat is het voor mij werkelijkheid. Die aberratie gaat zelf zover dat ik in sommige gevallen meer waarde hecht aan wat de kaart mij vertelt dan wat de werkelijkheid mij laat zien. De werkelijkheid verandert, de kaart is constant. Het plaatsje waar wij deze zomer drie weken zullen verblijven staat op de kaart! Op plaat 53 van mijn Times Comprehensive Atlas Of The World ligt het pal tegen de grens met Wales aan in vak G4. Als dan ook nog blijkt dat mijn TomTom het kent en routeplanner mij vertelt dat het zo’n 700 kilometer ver is ben ik overtuigd. We kunnen op vakantie. En als blijkt dat de overtocht naar het perfide Albion precies halverwege ligt, weet ik dat het een evenwichtige vakantie zal worden, straks in juli-augustus.
Waar komt mijn fascinatie voor kaarten vandaan? Ik heb daar een verklaring voor die ik zelf niet helemaal vertrouw. Ooit studeerde ik een jaar aan de Universiteit in Nijmegen. Nu is studeren een te groot woord voor het ingeschreven staan, want de studie liet ik vrijwel lopen. Het was in een lustrumjaar dat ik daar binnenkwam en de verleidingen waren te groot om er niet aan toe te geven. Ik deed sociale geografie, maar als pure HBS-A man werd ik toch geplaagd met cartografie en kreeg ik op het tentamen de driehoeksmetingen in de Sahara als onderwerp. Mijn cijfer vertoonde enige overeenkomst met het onderwerp: een 3. Maar kaarten hebben mij sindsdien geboeid en in de Sahara denk ik toch nooit te komen.