Kardinaal

Dinsdagmiddag. Ergens diep beneden mij golft het Kanaal. Net uit Dover vertrokken. Een boot eerder dan gepland. Van Engelands westen naar de oostkust ging vlotter dan gedacht. Geen files, geen oponthoud, alleen voor een vlugge kop koffie en het op het net zetten van de vorige blog.
Een veerboot is een flatgebouw. De auto staat op de 5e verdieping, ik zit in de bar op de 7e verdieping. De 8e is afgesloten en wat er onder de 5e verdieping huist, laat dat maar aan je fantasie over. Geheime machinekamers, dampende motoren. Buiten op het dek waait Gade bijna uit haar jack. Bij gebrek aan dekstoelen heeft zij zich onder het raam genesteld waar ik het in het zonnetje en uit de wind te warm zit te hebben. En verder het Kanaal. De witte rotsen van Dover verdwijnen aan de einder. Zo’n zinnetje past. Op zee is er een einder. Op het land niet. Daar is e een horizon. Gister nog zat ik wat te lezen op een fraai uitzichtspunt hoog boven de valei van de rivier de Wye. Een jongetje van een jaar of 4 klom op het hek en riep verrukt uit:”I can see the whole world!” “You see our house in Nottingham?” vroeg zijn vader. “Of course,” zei het jongetje. Ik las verder in ‘Tonio’ van Van der Heijden. Uit inmiddels. Alles wat gebeurt na het verongelukken van zijn zoon plaatst hij in diens perspectief, alsof hij zelf niet meer bestaat. Alles herinnert hem aan Tonio en is goed voor een associatie. Zou ik dat ook hebben als mij zo iets overkwam? Zou ik dan nu ook vertellen dat mijn zoon het nooit over het Maas-Waalkanaal had, maar dat altijd het Maas-Waalkardinaal noemde, omdat ik toentertijd veel met Kardinaal Alfrink en later Willebrands van doen had. Dover verdwijnt, Calais doemt op. Het is maar een smal kardinaal eigenlijk dat Engeland van de rest van de wereld scheidt.