Katholiek

De komende dagen zullen we geconfronteerd worden met een fikse overdosis Deetman. De voorzitter van de onderzoekscommissie die een helder rapport over het seksuele misbruik in de katholieke kerk heeft gepresenteerd, zal niet van het scherm te branden zijn. Elke omroep zal het er over willen hebben. Gisteravond was er al een soort tribunaal onder leiding van Twan Huys. In een suggestief decor van brandende kaarsen in grote kandelaars en gebrandschilderde ramen trad Huys in de goede katholieke traditie op als een groot-in quisiteur naar de aartsbisschop en de baas van de Nederlandse orden en congregaties. Laat duidelijk zijn: wat het rapport heeft blootgelegd is schrijnend, het leed dat tienduizenden kinderen is aangedaan is met geen pen te beschrijven en met geen woord te niet gedaan. Ik zie hoe Huys zich vastbijt in het onderwerp en het niet van plan is tot een gesprek met de vertegenwoordigers van de kerk te laten komen. Nee, ze zullen door het stof moeten en wel op zijn manier en niet anders. De in de zaal aanwezige slachtoffers zijn mondig genoeg om hun eigen standpunten te vertolken, adequaat en doorleefd. Het doet pijn te zien hoe zeer zij voor hun leven geraakt zijn, hoe wrok hen beheerst. En het kwaad gebeurde door vertegenwoordigers van een kerk die ik lang de mijne mocht noemen. Waar ik me thuis voelde, onwetend van internaten en wat daar gebeurde. Op de radio hoorde ik een interviewer spreken over “die vieze katholieken”. Ik ben katholiek opgevoed, maar daar wil ik mij niet voor hoeven schamen. Daarvoor heb ik daar te veel goede dingen beleefd. Ook veel geleden, toen er bisschoppen kwamen die mij mijn plaats in de kerk ontzegden.
Wat het rapport blootlegt is niet te vergoelijken, met niets. Daarvoor is het te schrijnend, te afstotend. Maar het gaat ook niet aan dat elke journalist nu als officier van justitie en rechter in een persoon optreedt.
Ik sla mijn ‘Spiegel van de Nederlandse poëzie” open en lees de Ballade van de Katholiek van Anton van Duinkerken. Dat is toch ook de kerk? Of was…