Kattenluikje

Harrie, onze fantastisch mooie kat, is gek op onze tuin. Een paar keer per dag staat zij  klaaglijk miauwend voor de keukendeur. Zij wil dan een eindje gaan wandelen of zoekt het gezelschap van de buurkatten Moos en Niki. Met Moos is het altijd even vechten, met Niki wordt uitgebreid verstoppertje of tikkie met verlos gespeeld. Harrie beschouwt ons in dit soort gevallen als niet meer dan een portier die naar haar believen de deur open doet om haar binnen of buiten te laten. Ze eist van ons nog net niet dat wij een portierspet dragen en die beleefd aantikken, maar voor de rest staan wij volledig in haar dienst. Enige dienstbaarheid jegens haar akkoord, maar het moet niet te gek worden. We hebben dan ook een kattenluik aangeschaft, dat een deel van onze dienstbaarheid jegens Harrie zal overnemen. Een vooruitstrevend model dat als het goed is, gaat werken op Harries chip. Het luik moet die gaan herkennen en dan kan Harrie zelf naar binnen en buiten als het haar belieft.
Een kattenluik aanschaffen is een ding, het monteren is een tweede. Ik ken de grenzen van mijn klusvaardigheid en zie op tegen het zagen van grote gaten in deuren en het daarin pas monteren van het kattenluik. Gelukkig hebben we in onze straat niet alleen erg aardige buren, maar ook nog erg handige buren, met name een buurman. Een halve vraag van mij is al voldoende en met overgave stort hij zich op het monteren van het luik. Mijn rol beperkt zich tot maken van bemoedigende maar verder weinig ter zaken doende opmerkingen, het aangeven van schroevendraaiers en het aansluiten van verlengsnoeren voor de decoupeerzaag.  Na ruim anderhalf uur is het karwei geklaard. Harrie heeft zich inmiddels aangeleerd hoe hij door het luik het pand kan verlaten. Naar binnen kan nog niet. Het luik moet nog geprogrammeerd worden. Daarvoor moet ik 20 pagina’s handleiding doornemen. Een weekendklusje waar Harrie zelf ook een belangrijke rol in speelt. Als zij er zin in heeft.