Kersentaart

We zijn op weg naar wat wel eens de laatste barbecue van het seizoen zou kunnen zijn. Barbecue hoort bij zomer en die lijkt nu voorbij. De maaltijd vindt gelukkig binnen plaats in een tot bistro omgetoverde schuur. En dat is maar goed ook. Van de regen hebben we geen last. Die tikkelt op het golfplatendak en dat klinkt als zaten wij in een verregende tent op een natte camping. Bevordert de sfeer.
Terug naar de rit er naar toe. Gade en ik zijn  met de mooie A naar haar ouders op weg. Daar is de barbecue.We rijden door het Oost-Brabantse land. Op weg naar het dorp waar mooie A groot is geworden. Dat plaatsje stelt volgens haar nog wat voor, want er is een HEMA en een Hünckemöller. Een lange, lange rechte weg.  A vertelt dat we nu over de Kersentaartenweg rijden. Mijn Tomtom geeft een heel andere straatnaam aan. A verduidelijkt dat zij in haar kinderjaren met haar vader en oudere zusje over die weg op zondag van haar huis naar oma fietsten, die een dorp (een gat van niks volgens A) woonde. Om de tocht wat aantrekkelijker te maken deden ze op die lange rechte weg al fietsend een spelletje. Elke vraag mocht alleen maar met “Kersentaart” beantwoord worden: “De kleuren van de Nederlandse vlag zijn rood, wit en?” “Kersentaart!” Soms werd vergeten dat ze met dit authentieke spelletje bezig waren en werd de vraag of ze bij Oma bleven eten niet met “Kersentaart” beantwoord, maar met ja of nee en dat leverde dan een strafpunt op. Want op de Kersentaartenweg moesten alle vragen met Kersentaart beantwoord worden en was dat het enig juiste antwoord
Misschien is Kersentaart wel het universele antwoord op al onze vragen.
“Waartoe zijn we op aarde?” “Kersentaart!”
“Hoe lossen we het vluchtelingenprobleem op?” “Kersentaart!”
“Hou je van me?” “Kersentaart!”
Allemaal goede antwoorden. Jammer dat de Kersentaartenweg maar een paar kilometer lang is. Reden we met zijn allen maar altijd op de Kersentaartenweg, dan wisten we het antwoord op al onze vragen: “Kersentaart!”