Kerstpakket

Ooit was een kerstpakket nog een echt pakket. Je kreeg als trouwe werknemer een onhandelbare doos mee, die met geen mogelijkheid onder je snelbinders paste.  Wiebelend thuis gekomen, pakte je het uit. Een kerststol, een blikje van het een, een blikje van het ander. Een flesje wijn, een doosje melbatoost, net tegen de uiterste verkoopdatum aan, veel houtwol en vaak ook nog nuttig cadeautje, een kurkentrekker of kandelaar en daarbij een kaartje dat je werkgever jou en de jouwen prettige feestdagen wenste en je dankte voor je fabuleuze inzet het afgelopen jaar. Het is mij zelf eens geluk het gemeentebestuur er van te overtuigen een daad te stellen en het kerstpakket te laten samenstellen door de plaatselijke wereldwinkel. Maar dat was eenmalig. Er was te veel onterechte kritiek  op de kwaliteit van de koffie. Inmiddels zijn de pakketten helemaal verdwenen. Rond de kersttijd krijgen we nu een enveloppe met een onbenullig spelletje erin , maar ook met een code en het adres van een website. Als je die code intikt op die site kun je een keuze maken uit tientallen cadeaus. Het is een lijst van dingen die je toch niet echt nodig hebt, al in je bezit hebt of geregeld zelf aanschaft. Dit jaar koos ik  toiletartikelen van Rituals, mijn vaste merk. Vorig jaar koos ik voor de barbecueset. Na een paar weken kreeg ik een koffertje met tangen en haken en messen. De chirurgen van Artsen zonder Grenzen zouden willen dat ze over zo’n instrumentarium konden beschikken bij hun operaties in de frontlinie. Er zat ook een ingenieus opvouwbare barbecue bij. Het hele pakket stond bijna twee jaar ongebruikt in ons schuurtje. Barbecueën doen we meestal bij anderen. Maar gisteren was het zo’n avond dat onze lommerrijke tuin de ideale ambiance was voor een genoeglijk etentje met de overbuurvrouwen. Die zorgden voor de rijke salades, Gade had vlees bij de goede slager gekocht en mijn verkennersverleden zorgde voor een goed brandend vuurtje en mooi hete kolen. Het kerstpakket deed optimaal dienst. Alleen het weer was er niet naar om “stille nacht, heilige nacht” te zingen. In plaats daarvan werd het, toen we zo’n beestje tussen de bladeren zagen scharrelen, “Stekelvarkentjes wiegelied”van Annie M.G. Schmidt. Ook mooi.