Keulen

Gade had bij haar afscheid van het werkzame leven een smak aan cadeaus gekregen. Terecht. Een van de meest in het oog springende waarderingen was een onstoffelijk cadeau. Dat was een enveloppen met een briefje met waarderende woorden voor haar inzet en wat dies meer zij, maar ook de mededeling dat haar Raad van Bestuur haar een opera in een nader door haar zelf te bepalen Duitse stad kreeg aangeboden, reis en verblijf incluis. Voor twee personen. En ik mocht mee.
Natuurlijk vond ik dat ook een heel mooi geschenk. Maar door een aantal zaken ben ik niet meer zo van het reizen. Onzin natuurlijk, maar ik zie wat op tegen het op weg gaan en het op weg zijn. Eenmaal aangekomen weet ik van mij zelf dat het allemaal wel meevalt. Maar ik ben intussen een meester geworden in het tegen dit soort zaken opzien, hoe goed Gade dit soort uitstapjes ook organiseert. Ik vind het kinderachtig van mijzelf, maar het lijkt onafscheidelijk bij mijn persoontje te horen, het persoontje dat ik allengs geworden ben.
Gade heeft een hotel geboekt midden in de stad. De stad is Keulen en zij heeft gekozen voor de opera ‘Salome’ van Richard Strauss, gebaseerd op het toneelstuk van Oscar Wilde. En voor Wilde kun je mij op elk moment van de dag wakker maken.
In een vloek en een zucht zijn we in Keulen, het hotel ligt in de schaduw van de Dom. Keulen is haast nog dichterbij dan Amsterdam, en de auto kan voor een redelijk bedrag gestald worden in de aanpalende parkeergarage. We wandelen naar de Dom, zetten onszelf op een selfie voor de kerk en op Facebook en worden maar liefst meer dan 50 keer ‘geliket’.
We laten ons met een taxi naar de Opera vervoeren naar de andere kant van de Rijn, waar de opera tijdelijk domicilie heeft gevonden in de niet meer in gebruik zijnde  gebouwen van de Kölner Messe.
De opera zelf is een meeslepend verhaal. Dat ga ik niet na vertellen. Lees Wilde er maar op na.
Wij hebben een geweldig weekend in Keulen, zo dichtbij en toch zo buitenland.