Kieskompas

Jaren lang had de man precies geweten waar hij op moest stemmen. Maar dat was lang, heel lang geleden. Dat was in de tijd dat hij dacht dat de wereld nog maakbaar was. In de tijd dat hij geloofde dat Utopia, zonder dat hij exact wist waar het lag, bereikbaar was. Misschien dan wel niet direct, maar stap voor stap. Samen met de opkomst van de eeuw van de Waterman. Harmony and understanding. En ontwaakt!  Hij zong het van harte en was er van overtuigd dat hij het bij het rechte end had, samen met de meeste mensen die meer wilden. Wat leek het allemaal simpel.
Op de lijsten waar hij uit kon kiezen stond altijd wel een naam van iemand die hij kende of tenminste vertrouwde. En met oprechte overtuiging kleurde hij een vakje rood, diep donker rood, de kleur van het vaandel dat hij volgde. Hij voelde zich thuis bij bijeenkomsten waarin hij met anderen werd aangesproken als kameraad. Kameraden die geloofden in de spreiding van kennis,macht en inkomen.
Maar allengs verbleekte het fiere rood. De roos in de vuist bleek niet zonder doornen. Ideologische veren werden afgeschud, wat bleef was een kale kip zonder bezieling en geloof. De man was politiek dakloos geworden. De veilige beschutting die zijn gedeelde overtuiging bood viel weg. Als hij het clublied zong, viel niemand hem bij. Hij ging aan het dwalen, woordeloos de oude melodie neuriënd. En als er een verkiezing was zocht hij in de vele lijsten tevergeefs naar een bekende naam. In arren moede kleurde hij dan een vakje maar in. Zonder overtuiging, maar puur uit plichtsbetrachting. Burgerplicht.
Binnenkort mag de man weer ter stembus. Hij weet zeker wat hij niet gaat stemmen. Dat is duidelijk. Maar wat dan wel? Hij start een kieskompas. Vult dertig vragen in. Die bevestigt zijn keuze voor wat niet. Maar wat dan wel? Tegen beter weten in tikt hij Utopia in op zijn navigatiesysteem. Die bestemming blijkt niet te bestaan.