Koehandel

Ik heb mij ooit bereid verklaard om kandidaat te staan op een lijst voor gemeenteraadsverkiezingen. Maar de voorzitter van het bestuur van een stichting waar ik toen voor werkte vond de baan die ik had en het raadslidmaatschap een incompatibiliteit. Onverenigbaar vond hij en ik trok mijn kandidatuur in lang voor de definitieve kieslijst werd vastgesteld. Nu, bijna 50 jaar later ben ik hem nog steeds dankbaar. Een mogelijk politieke carrière werd zo in de kiem gesmoord en kon ik de slangenkuil die de politiek hoe dan ook is van buitenaf blijven bekijken. Mijn arbeidzaam bestaan schurkte altijd wel dicht tegen de politiek aan, maar maakte er geen deel van uit. En zo kon ik soms met verbijstering, soms met afgrijzen en heel af en toe toch ook bewonderend zien hoe de politiek functioneerde. Hoe de messen soms geslepen werden maar bij toepassing dan toch weer veel meer op een botte bijl leken. Vaak kreeg ik te maken met politici die heel ferm een besluit namen maar het daarbij dan ook lieten. Over uitvoerbaarheid of controle werd niet nagedacht. Tevreden stelde men vast dat er een besluit was genomen en daarmee was de kous af. Een besluit dat in negen van de tien gevallen niet meer was dan een op compromissen gefundeerd slap aftreksel van de oorspronkelijk zo ferm geformuleerde opvatting. Al polderend, soms onterecht voor democratisch handelen versleten, kwam men tot overeenstemming met als verontschuldiging dat politiek nu eenmaal een kwestie van geven en nemen was.
Vanmiddag volgde ik bij vlagen het debat in de Tweede Kamer over een mogelijke aanpak van de bestrijding of indamming van met name de Britse mutant van het coronavirus culminerend in het gehakketak over de avondklok. Was dat nu wel of niet een probaat werkzaam middel? Naar believen werd de een of andere deskundige geciteerd. De een zei dat het zou werken, een ander beweerde het tegendeel. En het resulteerde in een koehandel over een half uurtje later of nee, toch maar een halfuurtje eerder.
Ik heb het idee dat het hoe dan ook te laat is.