Kwijt

Het komt met enige regelmaat voor dat ik iets kwijt ben. Met enige regelmaat is in dit geval een eufemisme voor vaak. Gisterochtend was dat het geval met mijn huissleutels. Nu kon ik mij koesteren in de geruststellende gedachte dat ik de avond tevoren het huis was binnengekomen met diezelfde sleutels en dat zij dus ergens binnen moesten zwerven. Tenzij ik ze natuurlijk aan de buitenkant had laten zitten. Maar nee, dit gruwelijke idee gepaard gaande met beelden van slotenmakers die sloten aan het vervangen gingen, wierp ik ver van mij. Zo onhandig kon ik toch niet zijn. Wat dan volgt is een analyse van mijn bewegingspatroon van de avondlijke uren. Ik kwam van mijn wekelijkse sportuurtje, had een trainingsbroek aan en uit de ondiep zaken daarvan zouden de sleutels in de stoel waar ik tv had zitten kijken, gevallen kunnen zijn. Ik graaf met mijn handen tussen de richels in de kussens en vind een ijslollystokje en kruimels, veel kruimels, maar geen sleutels. Nog een keer in de inmiddels in de kast liggende broek gekeken. Op het tafeltje naast mijn bed nog eens gezocht. Niets gevonden. Gade haar advies is eenvoudig. “Pak gewoon de reservesleutels, dan kom je ze van zelf wel weer  tegen.” Tegen zoveel kille logica kan ik niet op en pak de reservesleutels. Ik weet dat de oorspronkelijke niet in het laatje van de reservesleutels  kunnen liggen, -hoe zouden ze daar terecht moeten zijn gekomen?- maar doorzoek het toch grondig.  Je weet maar nooit en prevel intussen zacht de oude katholieke mantra: “Heilige Antonius waarde vrind, geef dat ik mijn sleutels vind.” Niets natuurlijk.
Ik moet gaan. Ontsluit de huisdeur, waar mijn fiets achterstaat met de reservesleutels. Haal mijn fiets naar buiten. Sluit de deur en stop de sleutels in mijn broekzak. En daar voel ik dan ook mijn eigen sleutelbosje. Gewoon in mijn broekzak. Heb ik ze er in gestopt? En wanneer dan? Sleutels leiden hun eigen leven en gaan hun eigen weg. In ieder geval die van mij. Maar Gade had gelijk: “Je komt ze gewoon weer van zelf tegen.”
Het is onderhand weer tijd om mijn bril kwijt te zijn of me niet meer te herinneren waar mijn agenda ligt.