Lada

De VARA had de pauze uit het programma geknipt. En zo zag ik twee uur onafgebroken Youp van ’t Hek. Dat is bijna een overdosis. Natuurlijk had ik zelf even weg kunnen lopen, een sanitaire stop maken, een kopje koffie inschenken. Maar op de een of andere manier gunde ik mij dat niet. Ik wilde alles horen en zien.  Gade keek mee. Zij kon wat meer afstand nemen en zorgde liefdevol als altijd voor de koffie en later, ver in de tweede helft, voor een heerlijk hapje Parmaham, zeg maar gerust prosciutto di Parma, direct van de Italiaanse winkel verderop naar de stad. Wat fascineert bij zo bij Van ’t Hek. Ik ben er nog niet achter. Zijn opzet is al jarenlang geijkt. Een scheldpartijtje, zeggen hoe ruw hij in de bek toch wel is, een paar liedjes met veel dwangrijm, een beschouwinkje, de ontmoeting met iemand die hem een verhaal vertelt, een licht moraliserend epiloogje. En veel kut en lul zeggen. Hij lijkt dan op het jongetje in een gedicht van Anton Korteweg ‘De Vreeze des Heeren’ dat aan tafel 3 keer ’tiet’ roept, maar vervolgens constateert dat er niets gebeurt anders dan dat je vader je over de knie legt, maar geen wrakende god die zelf ingrijpt. Dat gevoel heb ik die zaterdagavond ook. Hij roept, hij schreeuwt, maar er is nauwelijks onthutsing, alleen gelach. Het is virtuoos vermaak met goed gedoseerd effectbejag. Knap getimed, knap gedaan, maar dat is het dan ook wel. En vooruit, ook een vonkje herkenning en daardoor toch een sprankje identificatie. Eigenlijk lijken alle mensen een beetje op elkaar.
Ooit zag ik Youp van ’t Hek in de schouwburg. Het was in het programma nadat hij Buckler de markt uitgeprezen had. Ik was met zoonlief. Het was in de tijd dat ik nog Lada reed. Ja, ook ik schaam me nergens voor. In dat programma kreeg dat automerk er ongenadig van langs. Wij waren met de auto. Tijdens het slotapplaus zei mijn zoon: “Pap, laten we maar even wachten tot alle andere auto’s weg zijn.” Ik heb nog jaren daarna Lada gereden maar Van ’t Hek nooit meer in de schouwburg gezien.