Leespauze

Er ligt nog een fikse stapel boeken op mij te wachten. Een soort monument van een voorbije verjaardag. De afgelopen drie maanden kwam ik er niet toe om ook maar aan een boek uit die stapel te beginnen. Serieus lezen was er niet bij. Misschien kwam het wel doordat het nogal wat dikke boeken waren. Gade vertelde mij dat zij dacht dat ik niet van dikke boeken hield. Ik ging haar bijna geloven en liet de stapel dan ook onaangeroerd. Ik las natuurlijk wel wat, dunne flodderboekjes, meer van die wc-literatuur, hapklare brokken voor snelle consumptie. Niet echt bladzijden die je aan het denken zetten, je een verhaal inzuigen en waarvan je het jammer vindt dat je het boek bijna uit hebt omdat je eigenlijk nog veel langer in de door de schrijver opgeroepen wereld en door jou gegeven invulling daarvan wil blijven vertoeven.
Als ik het goed beschouw houd ik wel degelijk ook van dikke boeken. Ik heb tenslotte niet voor niets destijds de hele romancyclus van Voskuil over Het Bureau gelezen. Vele delen, die samen toch eigenlijk een heel dik boek vormen, net zoals de diverse banden die samen A.F.Th’s cyclus De Tandeloze Tijd maken. Maar ik moet toegeven dat de maat van bijvoorbeeld Verbogts romans en heel wat van Siebelinks werk mij qua maat ook erg bevalt. Elke keer als ik mijn plaatselijke boekhandel binnen loop verzucht ik dat er eigenlijk veel te veel uitgegeven wordt. Als je het toch over stapels boeken wilt hebben, kom je daar pas helemaal aan je trekken.
Het is een kalme zondagmiddag. Gade is met een vriendin op vogelexcursie. Op tv volg ik met een half oog de WK shorttrack. Ik zet het geluid uit. Dan kijk ik mijn verjaardagsboekenstapel eens door. Ik kies een vuistdik boek. Ik begin te lezen. Mijn leespauze lijkt voorbij. Ik heb ingecheckt bij Grand Hotel Europa.