Leesrust

Ik heb tijd genoeg. Voor mij geen druk, druk, druk. Toch neem ik voor sommige dingen te weinig tijd. Ik verdoe dan te veel tijd achter mijn computer, waar het ene berichtje  weer een nieuwe vraag oproept die dan weer even uitgezocht moet worden via Wikipedia of Google. En zo stapelt de onnutte kennis zich in mij op en weet ik van heel veel heel weinig. En dan is er in deze dagen, door de radio en tv uitgeroepen tot ‘Sportzomer’, dat overaanbod van Tour de France, Wimbledon en straks de Olympische Spelen. Stuk voor stuk reden genoeg om in volmaakte lethargie voor de buis te hangen, weg te dutten en de wereld aan mij voorbij te laten gaan. Nu heb ik het grote geluk dat ik van dat soort dingen intens kan genieten en mij nauwelijks schuldig voel voor weer een ledig uur of dagdeel.
Natuurlijk zou ik de tijd nuttiger kunnen besteden. Wat vaker proberen weer eens een gedicht te schrijven, er aan werken, schrappen en verbeteren en niet te wachten tot er eentje binnen komt zeilen.
De afgelopen week heb ik het geijkte patroon wat doorbroken. De laatste tijd had ik te weinig een boek vast gehad, laat staan opengeslagen. En dat terwijl ik omringd wordt door stapels, stapeltjes en losse exemplaren van boeken die nog gelezen zouden moeten worden. Sommige zelfs al met een boekenlegger er in die aangaven dat ik er ooit in begonnen was. Deze week heb ik een van die boeken weer gepakt. De lommerrijke achtertuin, de bijbehorende gemakkelijke stoel en Thomas de kat als gezelschap schiepen het aangename decor voor een paar uur leesgenot. De biografie van Jeanette Winterson “Waarom gelukkig zijn als je ook normaal kunt zijn”. En daar kwam gisteren dan ook nog “De loopjongen”van Komrij bij. De actualiteit vraagt zijn inzet. In die twee boeken ben ik nu bezig. Ik heb er ook een woord voor gevonden. Leesrust. Leesrust die door wat je leest soms onrustig maakt. Maar ik probeer nu toch elke dag een paar uur leesrust in te bouwen.