Lezen

Ik ben altijd wel in een boek bezig. Soms zelfs in twee of drie. Zo lees ik nu van tijd tot tijd in de wondermooie dubbeluitgave van ‘Alice in Wonderland’ en ‘Alice in Spiegelland’. Het wordt daarmee een van de weinige boeken die ik meer dan eens heb gelezen. Al weet ik niet zeker meer of ik destijds voor mijn literatuurlijst Engels dat boek wel helemaal gelezen heb. Kan ook zijn dat ik me beperkt heb tot een uitgebreide samenvatting die net voldoende was om op het mondelinge eindexamen te doen of je het hele boek kende.  Er zijn maar een paar boeken die ik vaker las. Dat zijn ‘De kleine Prins’ van Antoine de Saint-Exupéry en ‘Het grote avontuur’ van Alain Fournier.
Ik ben nu ook elke dag een paar bladzijden aan het lezen in de verhalenbundel ‘Halleluja’ van Annelies Verbeke. Van haar las ik met veel genoegen een paar maanden geleden ‘Dertig dagen’. Haar verhalenbundel valt mij niet mee. Kan goed aan mij liggen, dat ik te kort lees om er echt in te komen. Maar het kan ook zijn dat de verhalen te kort zijn om de karakters tot ontwikkeling te laten komen.
Ik struikel  over een lange zin. Een van de lelijkste zinnen die ik ooit gelezen heb. Lelijker nog dan de slechtste zin die ik zelf geschreven heb. Maar misschien bent u het helemaal niet met mij eens en vindt u het een grandioze zin. Een zin die naar mijn mening verzuipt in zijn informatie.  Kan ook de inzending zijn voor de wedstrijd ‘Maak een zin met zoveel mogelijk voorzetsels’: “Ze blijft het een vreemd idee vinden van Bob om alle medewerkers van zijn Brusselse architectenbureau voor een week over te brengen naar een onooglijk klein gehucht in de oeverloze uitgestrektheid van het New Yorkse platteland.”
Gelukkig schreef zij ook nog heel veel mooie zinnen, maar hier had haar redacteur wat langer naar moeten kijken. Ik leg de zin voor aan een aantal belezen vrienden. Die vinden ook dat ze wel eens mooiere zinnen hebben gelezen.