Lizio

Als we zaterdag de krant, de Ouest France, niet hadden gekocht, was het nog maar de vraag geweest of we ooit van Lizio hadden gehoord. Nu prijkte op de voorpagina een advertentie voor het 41e Festival des Artisans d’Art met een wervende tekst om dat festival in dat plaatsje te gaan bezoeken. De zondagsbestemming is gevonden, zeker na het lezen van het wervende artikel verderop in de krant.
Door het jaar heen moet Lizio een slaperig klein Frans dorpje zijn. Met een oude kerk, een Mairie en maar 700 inwoners. In de etalage van de plaatselijke makelaar hangt een mededeling dat hij definitief gesloten is. Hoe anders is dat nu. Normaal is het dorp van vier kanten te bereiken. Maar nu zijn de toegangswegen afgesloten. Een paar honderd meter buiten het dorp moet de auto op een stoppelveld geparkeerd worden. Over de weg staat een hek en drie inwoners bij een tafeltje met een geldkistje. Entree 5 euro. Het toegangskaartje is ook je lot voor de tombola. Het dorp is nu in al zijn straten vergeven van de kraampjes. Bijna 200 artiesten hebben hier onderdak gevonden. Kunstenaars van divers allooi. Ook van divers niveau. Op de twee pleinen die het dorp rijk is, zijn podia gebouwd. En daar gebeurt het eigenlijk. Bretonse muziek. Op het ene plein voor de Mairie als achtergrond voor het optreden van folkloristische dansgroepen die in hun choreografie traditie en actualiteit op ingenieuze wijze hebben versmolten. Het dansplezier spat er bij de jongelui vanaf. Op het pleintje achter de kerk danst het volk zelf. De pinken ineen geslagen vormen zij lange ketens. Iedereen danst op het meeslepende ritme. Jong en oud, dik en dun, begaafd danser en stumperende huppelaar. Maakt niet uit. Als er maar gedanst wordt. Gade laat zich opnemen in de kring. Ik steun op mijn stok en maak een klein pasje op de plaats. Iedereen zijn eigen dans.
Het is berstens druk in het dorp. De zon schijnt uitbundig. Het lijkt of heel Bretagne in dit kleine dorp feest viert. Een fest noz, lang voordat de avond gevallen is.