Magnolia

Nee, ik heb geen ceder in mijn tuin geplant. De boom waar ik op uitkijk staat zelfs niet in onze tuin, maar in die van de buurman. En ze staat in volle bloei. Dat zal zo’n veertien dagen duren. Een roze-witte pracht van een bijna wulpse overdaad. Vanuit mijn werkplek heb ik vol zicht op de boom die zijn takken ongebreideld alle kanten opstuurt en geen rekening houdt met kadastrale grenzen. Gisteren in een stormvlaag zag ik de eerste bloesemblaadjes naar beneden dwarrelen. De lente al voorbij?
Een bloeiende magnolia is een feest. Ik heb weinig tot niets met tuinieren, maar kan wel terdege genieten van een goed aangelegde tuin. Gade heeft groene vingers en werkt met veel plezier in de tuin. Toch zal zij straks de magnolia ook weer verfoeien als die eenmaal uitgebloeid zijn bloesempracht als een vaalwit tapijt over haar tuin zal spreiden. Ontelbare bloemblaadjes zullen jammerlijk verdrinken in de daardoor almaar ondieper wordende vijver.
Bloeiende magnolia’s, een paasbrunch. Het lijkt allemaal zo bij elkaar te horen. Illustraties in de marge van twee paasdagen. Geseculariseerde dagen. Ik vergat zelfs naar de pauselijke zegen Urbi en Orbi te kijken, iets wat ik toch, traditiegetrouw, niet wil missen. De volledige familie was tweede paasdag verenigd rond de paasbrunch. Dochterlief kent nog zo goed als alle liedjes die we destijds, -hoe lang al weer geleden?- in de kerk met ons koortje zongen. En zonder dralen zingt ze nu, dertig jaar later: “Pasen! Wakker worden! Pasen. Opstaan! Pasen, alle bloemen mogen opengaan! Kijk die krokus, paars en geel komt het eerste boven. Komt dat uit die bruine bol? Haast niet te geloven.”
En zo vloeien beelden in en over elkaar. Flarden van toen, van ooit. Ik eet een ei. Een ei is geen ei. Maar de tijd van drie ei is een paasei ligt al heel lang achter me.
Ik kijk naar buiten, de magnolia wiegt in de wind.