Menu

Gade drukt op de gele knop van de tv. Direct daarna druk ik op een knopje op de afstandsbediening. Er moet dan beeld verschijnen. Heel even lijkt dat ook te gebeuren, maar dan springt het scherm weer op zwart. We herhalen de procedure een aantal keren, maar het resultaat blijft het zelfde. Een donker scherm. Niet eens wat warrige sneeuw. Nee, gewoon helemaal niets. We bellen de eigenaar van ons huisje. Die woont in de kop van een belendende provincie aan de ander kant van de Afsluitdijk. Het telefonische consult levert weinig op. Zelfs zijn zoon, normaal naar zijn zeggen toch zo handig in die dingen kan ons niet verder helpen. Het scherm blijft zwart. Later op de avond sp eel ik nog wat met de afstandbediening en ik krijg zo waar een menu op het scherm getoverd. Vraag niet hoe. Het menu vraagt mij zelfs of ik een bepaalde zender wens te zien. Als ik dat bevestig met de ‘okay-knop’ springt het scherm weer op zwart en is het resultaat nog net als een paar uur daarvoor.
Dan maar geen tv.
Voor het eerst sinds tijden stort ik mij weer in een boek. Het lijkt of de concentratie daarvoor weer een beetje aan het terugkomen is. Het is vreemd te ervaren dat als je lijf je zo in beslag neemt en alle aandacht vraagt en er nauwelijks ruimte is voor iets anders. Alsof je hele bestaan niet meer is dan een gescheurde achillespees en een niet naar behoren sluitende wond. Nu lijkt de balans zich wat te wijzigen. Het voortbewegen gaat nog steeds strompelend, de operatiewond blijft gevoelig, maar er lijkt iets meer ruimte te komen dan voor alleen maar lichamelijk ongemak. Natuurlijk ben ik er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat het allemaal weer goed zal komen. Visioenen van eeuwige kreupelheid spelen nog geregeld op. Morgen laten we een plaatselijk dokter even naar de wond kijken. Ik zal zijn diagnose met enige gelatenheid afwachten. Het boek dat ik lees heet “Alsof het voorbij is.”