Nuchter

Het is weer zo’n week dat het weinige dat in mijn agenda staat vooral namen van medici van verschillende rang en stand zijn. En dat betekent dat ik de week daar aan voorafgaand ook een paar keer het woordje prikken staat. Want al die heren en dames doktoren stellen er prijs op als zij een actueel zicht hebben op mijn verschillende bloedwaarden. Daarop baseren zij hun oordeel of er een pilletje bij en een tabletje af moet, of omgekeerd. Ik kreeg al een prikformulier van de nierendokter en de huisarts was zo vriendelijk om zijn prikverzoek met dat van de specialist te stroomlijnen, zodat ik met één aderperforatie beiden van de nodige informatie kon voorzien.
Welgemoed ging ik op weg naar de prikpost, gewapend met de twee formulieren. Bovendien moest ik ook voor een andere reden nog in het ziekenhuis zijn, want hogere machten vertrouwde de stripjes van mijn bloedwaardemeter niet en die moesten worden omgeruild voor meer accurate exemplaren.
Het was druk in de wachtkamer, maar er is daar altijd genoeg te zien. Want iedereen die iets in het ziekenhuis heeft te zoeken moet door die wachtkamer.  En al die keren dat ik daar op mijn beurt zit te wachten is er wel een vriend of bekende die langs komt voor de een of andere kwaal of ongerief. Van medisch geheimhouding is nauwelijks meer sprake.
Ik ben aan de beurt en meld mij met mijn twee formulieren aan de intakebalie. De vriendelijk receptioniste vraagt of ik nuchter ben. Nu is het zo dat ik al bijna 10 jaar geen druppel alcohol meer drink, maar dat antwoord bevredigt haar niet. Of ik niets gegeten heb? Dat heb ik wel, het loopt immer als tegen het middaguur. Ai, bij de bepaling van een waarde gaat het om nuchter bloed. En daar is na mijn stevige ontbijt geen sprake meer van.  Ik had het formulier. dacht ik, toch aardig goed bestudeerd en onder het kopje nuchter stond niets aangekruist, maar achter glucose stond in nauwelijks te lezen lettertjes wel degelijk nuchter.
Vandaag ben ik weer geprikt. Zo nuchter al maar kan.