Onderdak

Gade is een weekje de stad uit. Een week die zij in stilte op een waddeneiland doorbrengt met mediteren, wandelen en vooral niet spreken. Zelfs de maaltijden worden in stilte doorgebracht. Een stilte die heb ik begrepen volstrekt niet als een doodse stilte omschreven mag worden. Ieder jaar maakt zij zo’n week mee en ieder jaar ben ik die week geheel en al op mijzelf aangewezen. Er zijn mensen die op zo’n stilteretraite reageren met de mededeling dat dat niets voor hen zou zijn en zich daarbij direct afvragen wat er dan van mij in die week terecht moet komen. Voor mij is het weer even een tijdje terug in de tijd. Het is pas sinds een paar maanden dat Gade ook overdag thuis is, nu zij het daagse werk achter haar heeft gelaten. Eigenlijk is het weer net als de tijd dat Gade nog in Amsterdam werkte en daar ook door de week een paar nachten verbleef. En die vele jaren heb ik ook overleefd, dus ook deze week zal ik wel doorkomen. Ik heb wat lunch- en eetafspraken, wat paramedici rekenen deze week op mij en ook in het ziekenhuis moet ik mij voor een driemaandelijkse controle laten zien. En voor de rest van de week lijkt die op al mijn weken. Ik ben dus onderdak en in de nachten vergezeld Harrie de kat mij op mijn elke nacht weer spannende reizen door dromenland. Ik ben dus niet alleen onder dak maar ook onder zeil.
Toch vind ik het vreemd de zorg die sommige mensen uiten als ik zo’n week alleen thuis blijf. Ze kijken er vaak ook nog bij alsof ze verwachten dat ik zo niet in zeven, dan toch  wel minstens in vijf sloten tegelijk zal lopen. Voorlopig kan ik ze geruststellen. De eerst 50 uur ben ik ongeschonden doorgekomen.
Ik ga zo dadelijk eten bij Ex. Dus van de honger zal ik ook wel niet omkomen.