Ontredderd

Privé heb ik niets te mopperen. De dagen krijg ik, ook als aankomend pensionado en huidig VUT-er, goed gevuld. Goed, de gezondheid zou wat florissanter mogen, maar gelet op al mijn gekwakkel en de vele pillen en pilletjes per dag, is die redelijk onder controle. De relatie staat niet onder spanning, de genegenheid is groot en het sociaal verkeer laat niets te wensen over. En toch is dat gevoel van ontreddering. Waar komt dat vandaan ? Ooit was ik een vis in het Nederlandse water. Er was een sociaal-democratische partij met visie en idealen. Nederland durfde gidsland te zijn en had daar de mogelijkheden toe. Het was gastvrij voor mensen die, meer nog dan ik nu, ontredderd waren. Kennis, macht en inkomen werden gedeeld. Waar het mis ging? Misschien toen die partij de ideologische veren  afschudde. Maar na het afschudden daarvan bleek er niet meer dan een kale kip te resteren. Ooit zong die partij van harte  ‘ontwaakt verworpene der aarde‘. Nu doen ze dat nog, maar moeten ze de tekst van een papiertje spieken. De woorden zitten niet meer verankerd in hun hart.
En dan is het dinsdagmiddag. Ik kijk naar het kamerdebat. En ik word verdrietig. Ik zie hoe een wanhopige oppositie murw gemaakt wordt door drie hautaine partijen. Een ervan moet om de drie zinnen zeggen dat hij de grootste is. En opeens omarmt de grootste winnaar de grootste verliezer weer. Ik huiver. Is dit het land waar ik ooit zo trots op was? Een land waar nu nieuw staatsrecht wordt geschreven met een in arrogantie gedoopte pen. De aspirant-premier bruuskeert het staatshoofd. Lekkere samenwerking wordt dat straks tussen die twee.
De laatste keer dat ik bij tv huilde was afgelopen zondag toen Maaike Meijer in het programma Boeken het prachtige gedicht “Sub Finem”van Vasalis voorlas dat eindigt met: “Het werd, het was, het is gedaan.” Dit debat was ook om te huilen, maar mijn tranen niet waard.