Opname

En toen kwam er dat mailtje van een meneer van N1, de lokale omroep. Nu vind ik lokale omroepen poer definitie sympathiek. De ijver die zij aan de dag leggen om de plaatselijke bevolking met weinig middelen en veel goodwill te bereiken. Dat mailtje dus waarin de meneer een idee ventileerde voor een programmaatje. Hij zag een caféterras voor zich waar twee wat bedaagde mannen actueel commentaar zouden leveren op de gebeurtenissen in de stad. Nu lijken actueel en lokaal juist door die beperkte middelen niet altijd elkaar versterkende termen te zijn, maar in zijn stoutste dromen zag hij een wekelijkse kleine 10-minuten voor zich met een wat badinerend gesprek en dat ook nog eens letterlijk en figuurlijk met een sterk Nimweegs accent. En voor die mannen had de meneer van N1 aan mij gedacht en aan een collega die ook nauw bij de presentatie van het Nimweegs Dictee betrokken was. Dat had zo’n onuitwisbare indruk op hem gemaakt dat hij dacht met ons tweeën op dat terras een gouden formule in handen te hebben. Het feit dat wij het wel erg veel vinden lijken op Statler en Waldorf, die twee oude  mopperkonten uit de Muppetshow deert hem in het geheel niet. Integendeel, die allure zou het wat hem betreft moeten krijgen. Mijn collega en ik zijn wel degelijk overtuigd van ons kunnen, maar zeker ook van onze beperkingen. Maar wij zijn de beroerdste niet en maken een afspraak voor een verder gesprek en een soort proefopname. De meneer van N1 is ervan overtuigd dat het gaat lukken en zo treffen wij elkaar op een wat winderige middag op een terras in de stad. Met terrasverwarming, dat gelukkig dan weer wel. En zo wordt het geïmproviseerde programmaatje opgenomen, twee camera’s, twee mannen en twee bitterballen de man. Of het leuk wordt? Geen flauw idee. De meneer van N1 denkt van wel. Wij wachten af. Zijn we zo maar opeens vrijwilligerswerk aan het doen bij de lokale omroep. Dat op zich is natuurlijk al heel erg mooi en nobel.