Opvoeden

Het lijkt wel zomer. De zon straalt en het is zaterdagochtend. De wekelijkse koffieclub verlaat dan de gebruikelijke plaats van samenkomst in de plaatselijke boekhandel en zoekt zijn heil op een schier belendend terras. Deze keer zijn aanwezig 2 moeders, 1 stiefmoeder en 1 vader. Samen goed voor 6 kinderen. De gesprekken van de koffieclub kunnen alle kanten uitwaaieren en dat doen ze ook deze ochtend. En zo kan het gebeuren dat we  over opvoeden komen te spreken. Een van ons heeft een telg in de spannende leeftijd van 17 jaar en de vraag is welke regels je nog mag stellen aan zo’n heel jong volwassene. Ik probeer me weer krampachtig te herinneren hoe ik dat deed toen mijn zoon zo oud was. Dochterlief woonde bij haar moeder en hoe die dat samen oplosten is mij ontgaan. Wel herinner ik mij nog heel goed de reden die mijn dochter opgaf toen ze bij mij scheiding er voor koos bij haar moeder te gaan wonen: “Met mama kan ik meestal opschieten en met jou af en toe.” Stelliger en steekhoudender argumentatie had ik nooit gehoord. En hoe ik de huisregels tussen mijn zoon en mij hanteerde? Ik herinner mij niet meer, -het ligt zo’n 20 jaar achter me-, of er wel ooit door ons beiden aanvaarde huisregels geweest. Het was een mannenhuishouding, die ook nog eens werd aangevuld door een student op kamers (met gebruikmaking van douche en keuken). In de weekends ontvluchtte ik die ambiance en was veel bij Gade, die dat toen nog niet was. Hoe ik in die tijd opvoedde? Mijn leiderschap (als dat er al was) had meer kenmerken van het laissez-faire type dan dat het autoritair was. En als het dat soms wel was, interpreteerde zoonlief dat op zijn eigen tamelijk liberale wijze. Daar was hij van heel jongs af al heel goed in. Toen ik ooit op het punt stond de toen 5-jarige een corrigerende tik te geven, zei hij vlak voor mijn straffende hand hem zou raken: “En wat denk je dat zo’n klein jongetje dan voelt?” De tik heeft hem nooit bereikt. En hij is toch goed terecht gekomen.