Oss

Ik word er altijd een beetje blij van als ik ze langs zie rijden. Zo’n volgeladen superbakfiets waar een stel kinderhoofdjes net boven de rand uitsteekt. Van die kleine guppies die genieten van het ritje van hier naar nergens, op weg naar school of het kinderdagverblijf. Hun heldere stemmetjes overstemmen het zachte zoemen van de hulpmotor. Ze hebben de leeftijd waarvan ik weet dat ze nog heel veel bij moeten leren om ongelukkig te worden. Maar nu is het leven vooral nog genieten, genieten van elkaar, genieten van het ritje. Gewoon genieten van het zijn. Grotemensenzorgen zijn nog mijlenver weg. Kind zijn in zo’n mooie kar, meer is er niet te wensen. Hun vrolijkheid straalt op mij af. De vrolijkheid van een wagen volgeladen. Aanstekelijk. Ze passeren mij op mijn driewielfiets. Wijzen er naar. Ik zwaai terug. Jong leven lacht mij tegemoet.
Sinds vanochtend is dat beeld voorgoed verstoord. Er is een donkere waas over getrokken. Dat wat een vrolijke rit had moeten worden eindigt in een ramp. Een fatale botsing maakt op slag een eind aan vier jonge levens. Ik durf het mij  niet voor te stellen. Ik kan het mij niet voorstellen. Ik wil het mij niet voorstellen. Vier kinderen, uit drie gezinnen. 4, 6 en 8 jaar oud. Nog maar 4, 6  en 8 jaar oud. Twee zwaargewonden, een kind van 11 en de begeleidster.
Als ik het hoor lijkt de wereld even stil te staan. Het gaat mijn begrip te boven. Het is dichtbij, in de buurt van station Oss-West. Het wordt heel koud rond mijn hart. Verdriet en leegte. Zo’n ongeval strookt niet met het vrolijke beeld van een bakfiets vol kindergeluk. Dat kraakt, piept en schuurt. Beeld en werkelijkheid hebben niets meer met elkaar te maken. Het ontreddert. Kinderen van nog geen tien jaar oud horen niet dood te gaan. Niet zo. Zo maar opeens op een overweg in Oss.