Oudoom

Ik was er vast van overtuigd dat ze 80 werd. Maar ik blijk me een jaar vergist te hebben. Ze zegt het stellig. Ze is in 1934 geboren en dan word je nu pas 79. Zij is een van de laatste telgen uit het gezin waar ik uit kom. De weduwe van mijn oudste broer. Samen met Gade is zij de overgeblevene van de koude kant. Ik ben de laatste van de warme kant. 2-1 voor de koude kant. Of moet ik mijn Ex ook nog meetellen. Wanneer houd je op je Ex en haar familie te rekenen tot jouw familie en worden zwagers en schoonzussen ex-zwagers en ex-schoonzussen. Of scheid je alleen van je echtgenote en niet van haar familie? Voor mijn gevoel zijn de broer en zussen van mijn Ex nog steeds gewoon mijn zwager en schoonzussen en hun kinderen mijn neven en nichten.
Dat hoef ik mij op de verjaardag van de vrouw van mijn overleden broer (mijn god, deze week al weer 34 jaar dood) niet af te vragen. Mijn schoonzus viert haar verjaardag in het huis van haar dochter,  helemaal mijn nicht, oomzegster. De drie kinderen van mijn nicht zijn er ook. Zij zijn mijn achternichten en -neef. Ik ben hun oudoom. Mooie titel. Een van de achternichten heeft ook al kinderen. Van hen ben ik grootoudoom. Of zij dan mijn achterachterneef en -nicht zijn? Acht, wat is een naam? Het is familie. En ik dompel mij weer een paar uur in die familie. Dat gevoel wordt nog verstrekt als mijn nicht, de dochter van mijn broer dus,  mij een aantal dagboeken van haar vader laat zien. Minutieus met de handgeschreven verslagen van een lang voorbij leven. Van heel vroeger. Ik lees over mijn eigen geboorte. Aparte boeken over zijn diensttijd en verslagen tot vlak voor zijn dood. Ik had van het bestaan geen weet. Er ook nooit over gehoord. Niet van hem, niet van iemand. En nu ligt een leven hier op schrift voor mij op tafel. Natuurlijk wil ik ze lenen en lezen. Graag zelfs. Wat een schat aan familiegeschiedenis.
Ik zeg mijn familie, schoonzus, nicht, haar man en achterneven en -nichten in twee gradaties gedag. In de drukte van het afscheid nemen vergeet ik de dagboeken van mijn broer mee te nemen. Moet gauw maar eens terug gaan om ze op te halen.