“Padadadadam”

De overbuurvrouw staat voor de deur. Nog voordat ik haar gedag kan zeggen, begint zij: “Padadadadam, padadam padadam padam.” Ik val moeiteloos in en zo staan we samen bij een open deur te padaddammen. Opgetogen zegt ze: “Je kent het dus ook, maar hoe heet het?” Het blijkt dat ze op haar werk over dit werk begon, ook haar collega’s kenden het maar niemand wist met zekerheid te zeggen van wie het was. Al haar hoop was op mij gevestigd. De hele dag had ze met de melodie in haar hoofd gelopen, zonder op de naam of de compositie te komen. Maar ik moet haar teleurstellen. Ik ken het wel, maar kan het ook niet direct thuisbrengen. Ik ben een liefhebber, geen kenner. Ik beloof er naar op zoek te gaan. Kan ook niet meer anders, want de melodie heeft zich verankerd in mijn oren. Ik hoor niets anders meer dan “Padadadadam etc.”
In de keuken vraag Gade wie er aan de deur was. Ik vertel het verhaal. Ook zij padadamt van harte mee, maar kan ook niet met zekerheid zeggen wat het is. We weten zeker dat het niet “Aus der neue Welt is”en ook niet “De Moldau”. “Je zou Jos moeten kunnen bellen”, oppert ze. Jos is een een  oude vriend die alles van muziek wist, maar al een paar jaar dood is. Als we zijn vrouw, die ook heel veel van muziek weet,  bellen, antwoordt ze hetzelfde: “Bel Jos maar.” Maar dat kan jammer genoeg niet meer. Hij had het onmiddellijk geweten.
Ik bel Ex. Rachmaninov, oppert ze. You Tube geeft geen uitsluitsel. Ik bel Zoonlief. Zelf muzikant. Hij noemt ook Rachmaninov, misschien Tsjaikovski. Hij zal terugbellen als hij het zeker weet. Voor de zekerheid padammen we de melodie nog een keer. Hij belt terug. Nee, hij kan geen uitsluitsel geven.
Ik besluit zelf eens op You Tube te gaan grasduinen. Bij Tsjaikovski. En ja hoor, ik heb beet. Het 1e Pianoconcert. Eureka! Ik stuur mijn oplossing naar de overbuurvrouw. Zij  whatsappt terug: “Dank dank dank u wel!!!! Nu kan ik slapen en dromen van T’s 1e.” Ik ook.