Parkeerkaart

Gisteren moest ik in het ziekenhuis zijn. Ik zelf eigenlijk niet, maar een vriendin moest voor een onderzoek er heen en ik had van harte aangeboden haar daar naar toe te rijden en te begeleiden. Zij bezit een kaart, waarop een gestileerd wit persoontje in een al even gestileerd wit rolstoeltje op een blauw vlak staat. Die kaart staat het mij toe mijn auto tot vlak voor de ziekenhuisingang te parkeren. Als ik met haar van die kaart gebruik maak, geeft mij dat altijd een gevoel van kinderlijk genoegen. Ooit reden wij samen naar het Van Abbemuseum in Eindhoven en daar mocht je met je auto en haar kaart tot zo goed als in de hal van het museum parkeren, terwijl andere mensen rondjes bleven rijden op zoek naar een vrij plaatsje. Bij het ziekenhuis zijn heel veel van deze speciale parkeerplaatsen, maar ook heel veel auto’s met zo’n kaart. Maar het lukt mij een vrij plaatsje te vinden.
Op het moment dat ik het ziekenhuis binnenkom is het of heel mijn ziekenhuisverleden weer manifest wordt. Ik krijg altijd een groot gevoel van overgave en een diep vertrouwen in de medische stand. Eerlijk gezegd heb ik dat in het ziekenhuis waar ik met haar moet zijn minder. Het is niet mijn eigen ziekenhuis. Hier hebben ze geen afdelingen maar routes. We moeten naar route 638. In de wachtkamer aan het einde van die route is het wel weer echt ziekenhuis. Onbestemd wachten en nog even wachten. Als zij aan de beurt is, blijkt er nog wat aanvullend onderzoek nodig. Route 611. Het blijkt dat dit onderzoek wat meer tijd in beslag zal nemen en het voor mij geen zin heeft in het ziekenhuis te blijven wachten. We spreken aan af dat ze mij zal bellen als ik haar weer kan ophalen.
In mijn auto ligt nog steeds de bijzondere parkeerkaart. Als ik naar huis rij, moet ik mij verzetten tegen aanvechting om niet de stad in te rijden en op zo’n speciale parkeerplaats te gaan staan, midden in het centrum. Gratis. Ik beheers me. Alleen het feit dat het zou kunnen, is al genoegen genoeg.