Partytent

Eens in het jaar is het zo ver. Dan verschijnen er twee partytenten midden in onze straat. Straatfeest. De straat afsluiten hoefde dit jaar niet. Het plaveisel wordt al 14 dagen opnieuw gelegd. Een hoop stenen en een strook zand van een meter blokkeren de ingang van  onze doorgaans toch al niet al te drukke straat. Daar waren de stratenmakers vrijdag net niet aan toegekomen. Einde werktijd is einde werktijd en we hebben toch niet voor niets jaren gestreden voor arbeidersemancipatie en vaste werktijden.
Gisteren werd Nijmegen, naar ik uit diverse bronnen vernam, geteisterd door her en derre straat- en buurtfeesten. Mijn straat was niet de enige. Bij ons is het opzetten van de partytenten het begin van het feest. Gehannes met buizen die net niet in elkaar passen. En als ze eindelijk zitten en het zeil strak gespannen is, moet de tent een meter verplaatst worden. Met veel geraas sodemieteren twee of drie poten weer  uit elkaar. Het klinkt op de vers gelegde stenen als het klokgelui dat het begin van een kerkdienst aankondigt. Hier begint het straatfeest er mee. De tenten staan, de tafels worden aangesleept, de stoelen bijgeschoven. Dertig buren. Sommige ken ik heel goed, maar er zijn er ook die ik niet ken en die toch al twee jaar in de straat blijken te wonen. Er wordt gedronken en gegeten. We houden zelfs een speurtocht en ontdekken nieuwe plekken in onze toch niet zo lange straat. En we praten en we lachen. De straat op zijn best. Er zijn zelfs al  buren die er pas volgende week komen wonen. Toekomstburen. Er zijn buren die net verhuisd zijn naar een andere straat. Vroegerburen. Het gezelschap dijt uit, het gezelschap krimpt in. De avond wordt later, we verzamelen ons rond de vuurkorf. Een laatste glas.
Bij het afbreken van de partytenten kletteren er weer wat buizen op de straat. Om half een ’s nachts klinkt dat veel harder dan om vijf uur ’s middags.