Pas

In mijn allereerste blog van 21 augustus 2010 citeer ik Goethe. In vertaling. Het citaat luidt: “In de beperking toont zich pas de meester.” Als je niet helemaal zeker van de juistheid van een citaat bent is het goed het even op te zoeken. Maar soms is daar geen tijd voor en is de bron niet direct toegankelijk. Hoe vaak heb ik zelf een dichtregel al verhaspeld, een woordje weggelaten of van “weer” “voor goed” gemaakt. Het is een kniesoor die daar op let. Vandaag wil ik even zo’n kniesoor zijn.
Mijn bloggende neef, die even dreigde met zijn blog te gaan stoppen, maar gelukkig dit voornemen nog niet heeft waargemaakt, citeert in zijn blog van 5 juni ook Goethe. In het Duits. Het citaat komt er dan zo uit te zien: “In die beschräkung zeigt sich den meister.” Ik wil even voorbij gaan aan de fouten in het Duits, waarom leg ik dadelijk uit. Het gaat mij om het ontbreken van een essentieel woordje in het citaat. Het correcte citaat luidt namelijk: “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.” Het gaat om dat woordje “erst”. Pas in de beperking toont zich het meesterschap. Niet in de uitweiding, niet in wijdlopige verklaringen, maar in het je beperken, dan pas komt het meesterschap naar voren. Schrijven is schrappen, misschien is zelfs “scheppen is schrappen” waar.
Maar waarom ik nauwelijks recht heb om op fouten in het Duits te reageren. In de tweede klas van de HBS kreeg ik een van de eerste leesbeurten. Keurig articulerend las ik hardop voor: “Die Stadt und seine Umgebung”, met het accent op de dik gedrukte lettergreep. De klas bulderde van het lachen. Ik begreep niet waarom. “Nog eens Jan”, zei de pater Duits. En ik herhaalde met nog meer nadruk het zinnetje. Weer die  bulderlach en mijn onbegrip. Langzaam drong het tot mij door en nog steeds als ik het vertel, voel ik die kras op mijn ziel. Daarom van mij geen opmerkingen over hoofdlettergebruik, een vergeten n of een niet juist lidwoord. Die maak ik pas als de kras op mijn ziel helemaal geheeld zal zijn.