Perfect

Ik ben doorgaans zeer tevreden met mijn bestaan. De dagen rijen zich in een rustige reeks. Mijn leven kabbelt voort zonder echt saai te zijn, maar wereldschokkende dingen maak ik ook niet veel mee. Hoeft ook niet. Hoeveel echt spannende dingen maakt een mens nu in zijn leven mee. In mijn geval zijn die op minder dan de vingers van een hand te tellen. Misschien was het spannendste wel toen ik in Nicaragua optrad als verkiezingswaarnemer en even het idee had dat ik deel uitmaakte van de wereldgeschiedenis. Maar nu, meer dan 25 jaar later, valt dat ook allemaal weer mee en was het maar een rimpeltje in het bestaan. Maar het hoeft niet allemaal wereldschokkend te zijn om een perfecte dag op te leveren. Zo’n dag als gisteren die in al zijn facetten klopte.
Twee vrienden uit de zaterdagse koffieclub gingen trouwen. Maanden geleden al hadden ze mij gevraagd hun huwelijk te voltrekken. En alles klopte deze dag. De zon scheen naar behoren en zette het decor in een stralend septemberlicht. Het decor was een historisch kerkje midden in een groene polder en later voor het feestmaal een fraai buiten. De gasten zagen er stralend uit en de bruidegom was zoals het hoorde een beetje zenuwachtig. De bruid had alles tot drie cijfers achter de komma voorbereid en geregeld. Vroeg zelfs of ze mijn toespraak al voor het huwelijk kon lezen. Nee dus. En alles ging zoals gehoopt. Op de juiste tijd was er de ontroering, op de het juiste moment de lach. Het was een voorbeeldige huwelijkssluiting, een mooie aansluitende ceremonie, door Gade geleid zoals alleen zij dat kan. En er was champagne en klokkengelui. De bruid straalde in al haar schoonheid en de bruidegom sprak net als zij woorden van liefde en samen.
Bij het feestdiner de juiste toespraken, weer met en vleugje ontroering, maar ook een bevrijdende lach. En er werd gedanst.
Aan het eind van de middag vertrok het bruidspaar. Met de koffieclub zaten wij nog even bij elkaar, keken elkaar aan en wisten zonder het te zeggen dat het een perfecte dag was.